M. Fabius Quintilianus
ca. 35 - ca. 100 p. Chr. n.
|
Institutionis oratoriaelibri duodecim
Textus:M. Fabi Quintiliani Institutionis oratoriae libri duodecimVols. 1 et 2, recogn. brevique adnot. critica instruxitMichael Winterbottom, Oxonii: Clarendon 1970Conspectus librorum:M. Fabi Quintiliani Institutionis oratoriae libri XIIed. L. Rademacher, Leipzig: Teubner 1907
|
___________________________________________________________
|
|
Totius operis conspectus Quintiliano non contigit, ut, quae diversis temporibus scholisque tradita erant, plane inter se concinnaret.
Liber I: De pueris erudiendis. Prohoemium de opere dedicando, de eiusdem consilio et auctoribus. De nutricum, parentium, puerorum sodalium officio, de loquendi, legendi, scribendi primordiis. Utiliusne domi an in scholis pueri erudiantur. Qua ratione in parvis ingenia dinoscantur et quomodo tractanda sint. De grammatices elementis. De virtutibus ac vitiis sermonis. De linguae ratione, analogia, etymologia, de verborum vetustate et auctoritate, de consuetudine. Orthographica. Quid pueris legendum sit. Dicendi apud grammaticum exercitia. An oratori futuro necessaria sit ἐγκύκλιος παιδεία. De musica. De geometria. De prima pronuntiationis et gestus emendatione. An plura eodem tempore doceri puerilis aetas possit.
Liber II: De primis rhetoris officiis. De arte. Quando rhetori sit tradendus puer. De moribus et officiis praeceptoris. An eminentissimo quoque praeceptore sit utendum. De progymnasmatum schola. De lectione oratorum et historicorum. Qui primi legendi. Quae sit materiam hanc tractandi ars. De ediscendo. Secundum sui quemque ingenii naturam esse docendum. De officio discipulorum. De utilitate et ratione declamandi. An oratori necessaria sit artis cognitio. Quare ineruditi vulgo ingeniosiores putentur. Quis in arte sit modus. Materia dividitur in artem, artificem, opus. Tractatus de arte. Quid sit rhetorice et quis eius finis. An utilis sit. An ars. Quibus ex artibus. Natura an doctrina magis adiuvetur. An virtus rhetorice. Quam habeat materiam.
Liber III: Quid de artis proposito auctores docuerint. De scriptoribus artis rhetoricae et de auctoris ipsius ratione scribendi. Quae rhetorices origo sit. De quinque eius partibus, inventione, dispositione etc. De tribus orationis generibus. De orandi instrumento. Quibus consummetur facultas orandi, quid praestare debeat orator, de quaestione rationali et legali, finita aut infinita, de causa et negotio. Quid sit status. Unde ducatur. Quot et qui status. De oratione laudativa eiusque materiis. De genere deliberativo, suadendo ac dissuadendo. De oratione iudiciali eiusque partibus. De diversa natura ac condicione causarum. Quid sit quaestio, ratio, iudicatio, continens. De capite rei.
Liber IV: De orationis partibus. (De inventione.) Prohoemium de Domitiano Augusto. De exordio. De narratione. De egressione. De propositione. De partitione.
De probatione inartificiali. De praeiudiciis. De fama atque rumore. De tormentis. De tabulis. De iure iurando. De testibus. De probatione artificiali De signis. De argumentis et locis, ex quibus ducuntur. De exemplo, similitudine, analogia, auctoritate. Quem ad modum argumentis utendum sit. De refutatione. Epilogus de enthymemate et epichiremate. De sermone argumentorum.
Liber VI: De peroratione et adfectibus. (De inventione.) Prohoemium de morte filii. De peroratione vel conclusione. De miseratione. De adfectu ethico et pathetico. Quo modo fiat, ut adficiamur. De risu, unde concilietur, ubi habeat locum. De altercatione. De oratoris in arte adhibenda iudicio et consilio.
Liber VII: De dispositione. De statibus. Prohoemium de dispositionis utilitate. Quomodo materia dicendi reperiatur et disponatur. Quae in quemque statum incidant: De statu coniecturali. De statu finitionis. De qualitate et quantitate. Si quis in suo iure consistat. De scripto et voluntate. De legibus contrariis. De syllogismo. De ambiguitate. Quae sit inter hos status cognatio.
Liber VIII: De elocutione I. Prohoemium: Operis adhuc perfecti brevis conspectus. De virtute elocutionis. Enumerantur quae elocutionis propria sunt. De perspicuitate et obscuritate. De ornatu in singulis verbis (antiquis, fictis etc.) atque coniunctis. De vitiis et virtutibus huius ornatus. De ratione amplificandi vel minuendi. De sententiis communiter et de generibus sententiarum. De tropis.
Liber IX: De elocutione II. Quo differant figurae a tropis. Quid auctores de figuris docuerint. Esse figuras mentis et dictionis. Cicero de figuris. De figuris sententiarum singillatim. De schemate occultandi id, quod intellegi volumus. Supplementa doctrinae. De figuris verborum singillatim. Additamentum de antiquiorum doctrina. De compositione verborum, de ordine, iunctura, numero, pedibus, de commate, colo, perihodo, de varietate compositionis.
Liber X: De eloquentiae copia comparanda. De paranda ad omnes casus copia verborum. De arte legendi. De lectione oratorum, poetarum, historicorum, philosophorum. Qui auctores legendi sint poetae, historici, oratores, philosophi Graeci, deinde Latini. Praecepta imitationis. De stilo exercitationibus conformando. De emendando ea, quae scripsimus. Quae praecipue scribenda sint, ut copia et facilitas paretur. De cogitatione. De paranda ex tempore dicendi facultate.
Liber XI: De decenti oratione, de memoria, de actione. Tractatus περὶ τοῦ πρέποντος. Quae observanda sint, ut in omni persona et occasione apte dicatur. De memoriae usu, arte, adiumentis. Sitne ad verbum ediscendum. De pronuntiandi vel agendi arte. De voce et de gestu praecepta singula. Vitia actorum. De vestitu oratoris. Quid praestare debeat actio et qualis conveniat loco cuique et personae et singulis orationis partibus.
Liber XII: De artifice. De opere. Prohoemium de operis difficultate. Non posse oratorem esse nisi virum bonum. Omnem honesti iustique disciplinam oratori esse pertractandam. Iuris civilis necessariam esse scientiam. Historiae studium. De indole, quae oratorem iuvat aut minuit. Quod sit incipiendi causas agere tempus. Quae in suscipiendis causis observanda sint. Quae in docendis. Quae in agendis. De oratoris opere. Comparatur picturae et statuariae artis origo atque progressus. De variis orationis generibus. De Asianis et Atticis. De sono duriore sermonis latini. De eloquentia naturali. De diversa ratione dicendi et scribendi. De genere subtili, grandi, medio, corrupto. Non esse desperandum in opere tam arduo. |