Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

99.

Γεωργὸς καὶ Παῖς καὶ Κολοιοί.

(F. 374. C. p. 271. B. 33.)

Δυσμαὶ μὲν ἦσαν Πλειάδων, σπόρου δ᾿ ὥρη·

καί τις γεωργὸς πυρὸν εἰς νεὸν ῥίψας

ἐφύλασσεν ἑστώς· καὶ γὰρ ἄκριτον πλήθει

μέλαν κολοιῶν ἔθνος ἦλθε δυσφώνων,

ψᾶρές τ᾿ ὀρύκται σπερμάτων ἀρουραίων.

τῶι δ᾿ ἠκολούθει σφενδόνην ἔχων κοίλην

παιδίσκος. οἱ δὲ ψᾶρες ἐκ συνηθείης

ἤκουον, εἰ τὴν σφενδόνην πότ᾿ ἠιτήκει,

καὶ ρὶν λαβεῖν ἔφευγον. εὗρε δὴ τέχνην

ὁ γεωργὸς ἄλλην, τόν τε παῖδα φωνήσας

ἐδίδασκεν· «ὦ παῖ, χρὴ γὰρ ὀρνέων ἡμᾶς

σοφὸν δολῶσαι φῦλον· ἡνίκ᾿ ἂν τοίνυν

ἔλθωσ᾿, ἐγὼ μὲν» εἶπεν «ἄρτον αἰτήσω,

σὺ δ᾿ οὐ τὸν ἄρτον, σφενδόνην δέ μοι δώσεις.»

οἱ ψᾶρες ἦλθον κἀνέμοντο τὴν χώρην.

ὁ δ᾿ ἄρτον ἤιτει, καθάπερ εἶχε συνθήκην·

οἱ δ᾿ οὐκ ἔφευγον. τῶι δ᾿ ὁ παῖς λίθων πλήρη

τὴν σεφενδόνην ἔδωκεν· ὁ δὲ γέρων ῥίψας

τοῦ μὲν τὸ βρέγμα, τοῦ δ᾿ ἔτυψε τὴν κνήμην,

ἑτέρου τὸν ὦμον· οἱ δ᾿ ἔφευγον ἐκ χώρης.

γέρανοι συνήντων καὶ τὸ συμβὰν ἠρώτων.

καί τις κολοιῶν εἶπε· «φεύγετ᾿ ἀνθρώπων

γένος πονηρὸν, ἄλλα μὲν πρὸς ἀλλήλους

λαλεῖν μαθόντων, ἄλλα δ᾿ ἔργα ποιούντων.»

[Δεινὸν τὸ φῦλον τῶν δόλωι τι πραττόντων.]