Μήδεια

1251-1292

____________________________________________________________________

Στάσιμον εʹ

{στρ.} Χο. ἰὼ Γᾶ τε καὶ παμφαὴς

ἀκτὶς Ἀελίου, κατίδετ᾽ ἴδετε τὰν

ὀλομέναν γυναῖκα, πρὶν φοινίαν

τέκνοις προσβαλεῖν χέρ᾽ αὐτοκτόνον·

1255

τεᾶς γὰρ ἀπὸ χρυσέας γονᾶς

ἔβλαστεν, θεοῦ δ᾽ αἷμά τι πίτνειν

φόβος ὑπ᾽ ἀνέρων.

ἀλλά νιν, ὦ φάος διογενές, κάτειρ-

γε κατάπαυσον, ἔξελ᾽ οἴκων φονίαν

1260

τάλαινάν τ᾽ Ἐρινὺν ὑπ᾽ ἀλαστόρων.

{ἀντ.} μάταν μόχθος ἔρρει τέκνων,

ἄρα μάταν γένος φίλιον ἔτεκες, ὦ

κυανεᾶν λιποῦσα Συμπληγάδων

πετρᾶν ἀξενωτάταν ἐσβολάν;

1265

δειλαία, τί σοι φρενῶν βαρὺς

χόλος προσπίτνει καὶ δυσμενὴς

φόνος; ἀμείβεται

χαλεπὰ γὰρ βροτοῖς ὁμογενῆ μιά-

σματα †ἐπὶ γαῖαν† αὐτοφόνταις ξυνωι-

1270

δὰ θεόθεν πίτνοντ᾽ ἐπὶ δόμοις ἄχη.

< ΠΑΙΔΕΣ ἔνδοθεν ·

αἰαῖ. >

{στρ.} Χο. ἀκούεις βοὰν ἀκούεις τέκνων;

1274

ἰὼ τλᾶμον, ὦ κακοτυχὲς γύναι.

1271

Παι. α – οἴμοι, τί δράσω; ποῖ φύγω μητρὸς χέρας;

1272

Παι. β – οὐκ οἶδ᾽, ἀδελφὲ φίλτατ᾽· ὀλλύμεσθα γάρ.

1275

Χο. παρέλθω δόμους; ἀρῆξαι φόνον.

δοκεῖ μοι τέκνοις.

Παι. α – ναί, πρὸς θεῶν, ἀρήξατ᾽· ἐν δέοντι γάρ.

Παι. β – ὡς ἐγγὺς ἤδη γ᾽ ἐσμὲν ἀρκύων ξίφους.

Χο. τάλαιν᾽, ὡς ἄρ᾽ ἦσθα πέτρος ἢ σίδα-

1280

ρος ἅτις τέκνων

ὃν ἔτεκες ἄροτον αὐτόχειρι μοίραι κτενεῖς.

{ἀντ.} μίαν δὴ κλύω μίαν τῶν πάρος

γυναῖκ᾽ ἐν φίλοις χέρα βαλεῖν τέκνοις·

Ἰνὼ μανεῖσαν ἐκ θεῶν, ὅθ᾽ ἡ Διὸς

1285

δάμαρ νιν ἐξέπεμψε δωμάτων ἄληι·

πίτνει δ᾽ ἁ τάλαιν᾽ ἐς ἅλμαν φόνωι

τέκνων δυσσεβεῖ,

ἀκτῆς ὑπερτείνασα ποντίας πόδα,

δυοῖν τε παίδοιν ξυνθανοῦσ᾽ ἀπόλλυται.

1290

τί δῆτ᾽ οὐ γένοιτ᾽ ἂν ἔτι δεινόν; ὦ

γυναικῶν λέχος

πολύπονον, ὅσα βροτοῖς ἔρεξας ἤδη κακά.