Μήδεια

866-975

____________________________________________________________________

Ἐπεισόδιον δʹ

Ια. ἥκω κελευσθείς· καὶ γὰρ οὖσα δυσμενὴς

οὔ τἂν ἁμάρτοις τοῦδέ γ᾽, ἀλλ᾽ ἀκούσομαι

τί χρῆμα βούληι καινὸν ἐξ ἐμοῦ, γύναι.

Μη. Ἰᾶσον, αἰτοῦμαί σε τῶν εἰρημένων

870

συγγνώμον᾽ εἶναι· τὰς δ᾽ ἐμὰς ὀργὰς φέρειν

εἰκός σ᾽, ἐπεὶ νῶιν πόλλ᾽ ὑπείργασται φίλα.

ἐγὼ δ᾽ ἐμαυτῆι διὰ λόγων ἀφικόμην

κἀλοιδόρησα· Σχετλία, τί μαίνομαι

καὶ δυσμεναίνω τοῖσι βουλεύουσιν εὖ,

875

ἐχθρὰ δὲ γαίας κοιράνοις καθίσταμαι

πόσει θ᾽, ὃς ἡμῖν δρᾶι τὰ συμφορώτατα,

γήμας τύραννον καὶ κασιγνήτους τέκνοις

ἐμοῖς φυτεύων; οὐκ ἀπαλλαχθήσομαι

θυμοῦ – τί πάσχω; – θεῶν ποριζόντων καλῶς;

880

οὐκ εἰσὶ μέν μοι παῖδες, οἶδα δὲ χθόνα

φεύγοντας ἡμᾶς καὶ σπανίζοντας φίλων;

ταῦτ᾽ ἐννοηθεῖσ᾽ ἠισθόμην ἀβουλίαν

πολλὴν ἔχουσα καὶ μάτην θυμουμένη.

νῦν οὖν ἐπαινῶ· σωφρονεῖν τ᾽ ἐμοὶ δοκεῖς

885

κῆδος τόδ᾽ ἡμῖν προσλαβών, ἐγὼ δ᾽ ἄφρων,

ἧι χρῆν μετεῖναι τῶνδε τῶν βουλευμάτων

καὶ ξυμπεραίνειν καὶ παρεστάναι λέχει

νύμφην τε κηδεύουσαν ἥδεσθαι σέθεν.

ἀλλ᾽ ἐσμὲν οἷόν ἐσμεν, οὐκ ἐρῶ κακόν,

890

γυναῖκες· οὔκουν χρῆν σ᾽ ὁμοιοῦσθαι κακοῖς,

οὐδ᾽ ἀντιτείνειν νήπι᾽ ἀντὶ νηπίων.

παριέμεσθα, καί φαμεν κακῶς φρονεῖν

τότ᾽, ἀλλ᾽ ἄμεινον νῦν βεβούλευμαι τάδε·

ὦ τέκνα τέκνα, δεῦτε, λείπετε στέγας,

895

ἐξέλθετ᾽, ἀσπάσασθε καὶ προσείπατε

πατέρα μεθ᾽ ἡμῶν, καὶ διαλλάχθηθ᾽ ἅμα

τῆς πρόσθεν ἔχθρας ἐς φίλους μητρὸς μέτα·

σπονδαὶ γὰρ ἡμῖν καὶ μεθέστηκεν χόλος.

λάβεσθε χειρὸς δεξιᾶς· οἴμοι, κακῶν

900

ὡς ἐννοοῦμαι δή τι τῶν κεκρυμμένων.

ἆρ᾽, ὦ τέκν᾽, οὕτω καὶ πολὺν ζῶντες χρόνον

φίλην ὀρέξετ᾽ ὠλένην; τάλαιν᾽ ἐγώ,

ὡς ἀρτίδακρύς εἰμι καὶ φόβου πλέα.

χρόνωι δὲ νεῖκος πατρὸς ἐξαιρουμένη

905

ὄψιν τέρειναν τήνδ᾽ ἔπλησα δακρύων.

Χο. κἀμοὶ κατ᾽ ὄσσων χλωρὸν ὡρμήθη δάκρυ·

καὶ μὴ προβαίη μεῖζον ἢ τὸ νῦν κακόν.

Ια. αἰνῶ, γύναι, τάδ᾽, οὐδ᾽ ἐκεῖνα μέμφομαι·

εἰκὸς γὰρ ὀργὰς θῆλυ ποιεῖσθαι γένος

910

γάμους παρεμπολῶντος ἀλλοίους πόσει.

ἀλλ᾽ ἐς τὸ λῶιον σὸν μεθέστηκεν κέαρ,

ἔγνως δὲ τὴν νικῶσαν, ἀλλὰ τῶι χρόνωι,

βουλήν· γυναικὸς ἔργα ταῦτα σώφρονος.

ὑμῖν δέ, παῖδες, οὐκ ἀφροντίστως πατὴρ

915

πολλὴν ἔθηκε σὺν θεοῖς σωτηρίαν·

οἶμαι γὰρ ὑμᾶς τῆσδε γῆς Κορινθίας

τὰ πρῶτ᾽ ἔσεσθαι σὺν κασιγνήτοις ἔτι.

ἀλλ᾽ αὐξάνεσθε· τἄλλα δ᾽ ἐξεργάζεται

πατήρ τε καὶ θεῶν ὅστις ἐστὶν εὐμενής·

920

ἴδοιμι δ᾽ ὑμᾶς εὐτραφεῖς ἥβης τέλος

μολόντας, ἐχθρῶν τῶν ἐμῶν ὑπερτέρους.

αὕτη, τί χλωροῖς δακρύοις τέγγεις κόρας,

στρέψασα λευκὴν ἔμπαλιν παρηίδα,

κοὐκ ἀσμένη τόνδ᾽ ἐξ ἐμοῦ δέχηι λόγον;

925

Μη. οὐδέν. τέκνων τῶνδ᾽ ἐννοουμένη πέρι.

Ια. θάρσει νυν· εὖ γὰρ τῶνδ᾽ ἐγὼ θήσω πέρι.

Μη. δράσω τάδ᾽· οὔτοι σοῖς ἀπιστήσω λόγοις·

γυνὴ δὲ θῆλυ κἀπὶ δακρύοις ἔφυ.

Ια. τί δῆτα λίαν τοῖσδ᾽ ἐπιστένεις τέκνοις;

930

Μη. ἔτικτον αὐτούς· ζῆν δ᾽ ὅτ᾽ ἐξηύχουν τέκνα,

ἐσῆλθέ μ᾽ οἶκτος εἰ γενήσεται τάδε.

ἀλλ᾽ ὧνπερ οὕνεκ᾽ εἰς ἐμοὺς ἥκεις λόγους,

τὰ μὲν λέλεκται, τῶν δ᾽ ἐγὼ μνησθήσομαι.

ἐπεὶ τυράννοις γῆς μ᾽ ἀποστεῖλαι δοκεῖ

935

κἀμοὶ τάδ᾽ ἐστὶ λῶιστα, γιγνώσκω καλῶς,

μήτ᾽ ἐμποδών σοι μήτε κοιράνοις χθονὸς

ναίειν – δοκῶ γὰρ δυσμενὴς εἶναι δόμοις –,

ἡμεῖς μὲν ἐκ γῆς τῆσδ᾽ ἀπαροῦμεν φυγῆι,

παῖδες δ᾽ ὅπως ἂν ἐκτραφῶσι σῆι χερί,

940

αἰτοῦ Κρέοντα τήνδε μὴ φεύγειν χθόνα.

Ια. οὐκ οἶδ᾽ ἂν εἰ πείσαιμι, πειρᾶσθαι δὲ χρή.

Μη. σὺ δ᾽ ἀλλὰ σὴν κέλευσον αἰτεῖσθαι πατρὸς

γυναῖκα παῖδας τήνδε μὴ φεύγειν χθόνα.

Ια. μάλιστα, καὶ πείσειν γε δοξάζω σφ᾽ ἐγώ.

945

εἴπερ γυναικῶν ἐστι τῶν ἄλλων μία.

Μη. συλλήψομαι δὲ τοῦδέ σοι κἀγὼ πόνου·

πέμψω γὰρ αὐτῆι δῶρ᾽ ἃ καλλιστεύεται

τῶν νῦν ἐν ἀνθρώποισιν, οἶδ᾽ ἐγώ, πολύ,

λεπτόν τε πέπλον καὶ πλόκον χρυσήλατον

950

παῖδας φέροντας. ἀλλ᾽ ὅσον τάχος χρεὼν

κόσμον κομίζειν δεῦρο προσπόλων τινά.

εὐδαιμονήσει δ᾽ οὐχ ἕν, ἀλλὰ μυρία,

ἀνδρός τ᾽ ἀρίστου σοῦ τυχοῦσ᾽ ὁμευνέτου

κεκτημένη τε κόσμον ὅν ποθ᾽ Ἥλιος

955

πατρὸς πατὴρ δίδωσιν ἐκγόνοισιν οἷς.

λάζυσθε φερνὰς τάσδε, παῖδες, ἐς χέρας

καὶ τῆι τυράννωι μακαρίαι νύμφηι δότε

φέροντες· οὔτοι δῶρα μεμπτὰ δέξεται.

Ια. τί δ᾽, ὦ ματαία, τῶνδε σὰς κενοῖς χέρας;

960

δοκεῖς σπανίζειν δῶμα βασίλειον πέπλων,

δοκεῖς δὲ χρυσοῦ; σῶιζε, μὴ δίδου τάδε.

εἴπερ γὰρ ἡμᾶς ἀξιοῖ λόγου τινὸς

γυνή, προθήσει χρημάτων, σάφ᾽ οἶδ᾽ ἐγώ.

Μη. μή μοι σύ· πείθειν δῶρα καὶ θεοὺς λόγος·

965

χρυσὸς δὲ κρείσσων μυρίων λόγων βροτοῖς.

κείνης ὁ δαίμων, κεῖνα νῦν αὔξει θεός,

νέα τυραννεῖ· τῶν δ᾽ ἐμῶν παίδων φυγὰς

ψυχῆς ἂν ἀλλαξαίμεθ᾽, οὐ χρυσοῦ μόνον.

ἀλλ᾽, ὦ τέκν᾽, εἰσελθόντε πλουσίους δόμους

970

πατρὸς νέαν γυναῖκα, δεσπότιν δ᾽ ἐμήν,

ἱκετεύετ᾽, ἐξαιτεῖσθε μὴ φεύγειν χθόνα,

κόσμον διδόντες – τοῦδε γὰρ μάλιστα δεῖ –

ἐς χεῖρ᾽ ἐκείνην δῶρα δέξασθαι τάδε.

ἴθ᾽ ὡς τάχιστα· μητρὶ δ᾽ ὧν ἐρᾶι τυχεῖν

975

εὐάγγελοι γένοισθε πράξαντες καλῶς.