Εἰδύλλια

III.

___________________________________________________

Κῶμος

Κωμάσδω ποτὶ τὰν Ἀμαρυλλίδα, ταὶ δέ μοι αἶγες

βόσκονται κατ᾽ ὄρος, καὶ ὁ Τίτυρος αὐτὰς ἐλαύνει.

Τίτυρ᾽ ἐμὶν τὸ καλὸν πεφιλημένε, βόσκε τὰς αἶγας,

καὶ ποτὶ τὰν κράναν ἄγε Τίτυρε, καὶ τὸν ἐνόρχαν,

5

τὸν Λιβυκὸν κνάκωνα, φυλάσσεο μή τυ κορύψηι.

Ὦ χαρίεσσ᾽ Ἀμαρυλλί, τί μ᾽ οὐκέτι τοῦτο κατ᾽ ἄντρον

παρκύπτοισα καλεῖς; τὸν ἐρωτύλον ἦ ῥά με μισεῖς;

ἦ ῥά γέ τοι σιμὸς καταφαίνομαι ἐγγύθεν ἦμεν;

νύμφα, καὶ προγένειος; ἀπάγξασθαί με ποησεῖς.

10

ἠνίδε τοι δέκα μᾶλα φέρω· τηνῶθε καθεῖλον,

ὦ μ᾽ ἐκέλευ καθελεῖν τύ, καὶ αὔριον ἄλλα τοι οἰσῶ.

θᾶσαι μάν· θυμαλγὲς ἐμὸν ἄχος. αἴθε γενοίμαν

ἁ βομβεῦσα μέλισσα καὶ ἐς τεὸν ἄντρον ἱκοίμαν

τὸν κισσὸν διαδὺς καὶ τὰν πτέριν, ἇι τυ πυκάσδεις.

15

νῦν ἔγνων τὸν Ἔρωτα· βαρὺς θεός· ἦρα λέαινας

μαζὸν ἐθήλαζεν, δρυμῶι τέ νιν ἔτραφε μάτηρ,

ὅς με κατασμύχων καὶ ἐς ὀστέον ἄχρις ἰάπτει.

ὦ τὸ καλὸν ποθορεῦσα, τὸ πᾶν λίθος, ὦ κυάνοφρυ

νύμφα, πρόσπτυξαί με τὸν αἰπόλον, ὥς τυ φιλήσω.

20

ἔστι καὶ ἐν κενεοῖσι φιλήμασιν ἁδέα τέρψις.

τὸν στέφανον τῖλαί με κατ᾽ αὐτίκα λεπτὰ ποησεῖς,

τόν τοι ἐγών, Ἀμαρυλλὶ φίλα, κισσοῖο φυλάσσω

ἀμπλέξας καλύκεσσι καὶ εὐόδμοισι σελίνοις.

ὤμοι ἐγών, τί πάθω, τί ὁ δύσσοος; οὐχ ὑπακούεις.

25

τὰν βαίταν ἀποδὺς ἐς κύματα τηνῶ ἁλεῦμαι,

ὧπερ τὼς θύννως σκοπιάζεται Ὄλπις ὁ γριπεύς·

καἴ κα δὴ ᾽ποθάνω – τό γε μὰν τεὸν ἁδὺ τέτυκται.

ἔγνων πρᾶν, ὅκα μευ μεμναμένω εἰ φιλέεις με,

οὐδὲ τὸ τηλέφιλον ποτεμάξατο, τὸ πλατάγημα,

30

ἀλλ᾽ αὔτως ἁπαλῶ ποτὶ πάχεος ἐξεμαράνθη·

εἶπε καὶ Ἀγροιὼ τἀλαθέα κοσκινόμαντις,

ἁ πρᾶν ποιολογεῦσα παραιβάτις, οὕνεκ᾽ ἐγὼ μέν

τὶν ὅλος ἔγκειμαι, τὺ δέ μευ λόγον οὐδένα ποιῆι.

ἦ μάν τοι λευκὰν διδυματόκον αἶγα φυλάσσω,

35

τάν με καὶ ἁ Μέρμνωνος ἐριθακὶς ἁ μελανόχρως

αἰτεῖ, καὶ δώσω οἱ, ἐπεί τύ μοι ἐνδιαθρύπτηι.

ἅλλεται ὀφθαλμός μευ ὁ δεξιός· ἆρά γ᾽ ἰδησῶ

αὐτάν; ἀισεῦμαι ποτὶ τὰν πίτυν ὧδ᾽ ἀποκλινθείς.

καί κέ μ᾽ ἴσως ποτίδοι, ἐπεὶ οὐκ ἀδαμαντίνα ἐστίν.

40

Ἱππομένης ὅκα δὴ τὰν παρθένον ἤθελε γᾶμαι,

μᾶλ᾽ ἐν χερσὶν ἑλὼν δρόμον ἄνυεν· ἁ δ᾽ Ἀταλάντα

ὡς ἴδεν, ὡς ἐμάνη, ὡς ἐς βαθὺν ἅλατ᾽ ἔρωτα.

τὰν ἀγέλαν χὡ μάντις ἀπ᾽ Ὄθρυος ἆγε Μελάμπους

ἐς Πύλον· ἃ δὲ Βίαντος ἐν ἀγκοίναισιν ἐκλίνθη,

45

μάτηρ ἁ χαρίεσσα περίφρονος Ἀλφεσιβοίας.

τὰν δὲ καλὰν Κυθέρειαν ἐν ὤρεσι μῆλα νομεύων

οὐχ οὕτως Ὥδωνις ἐπὶ πλέον ἄγαγε λύσσας,

ὥστ᾽ οὐδὲ φθίμενόν νιν ἄτερ μαζοῖο τίθητι;

ζαλωτὸς μὲν ἐμὶν ὁ τὸν ἄτροπον ὕπνον ἰαύων

50

Ἐνδυμίων, ζαλῶ δέ, φίλα γύναι, Ἰασίωνα,

ὃς τόσσων ἐκύρησεν, ὅσ᾽ οὐ πευσεῖσθε βέβαλοι.

ἀλγέω τὰν κεφαλάν, τὶν δ᾽ οὐ μέλει. οὐκέτ᾽ ἀείδω,

κεισεῦμαι δὲ πεσών, καὶ τοὶ λύκοι ὦδέ μ᾽ ἔδονται.

ὡς μέλι τοι γλυκὺ τοῦτο κατὰ βρόχθοιο γένοιτο.