Gedichte

1857

______________________________________________________________________________

De Ohlsche. ¹⁾

_____________________

Och, Moder, wat sitt se dar so alleen?

Se kann wul de Wulken an'n Himmel nich sehn?

Se kann wul nich hören, de Nordwind weiht

So isig hier öber de graue Heid,

5

De Abend de grut, un dat ward all laat ²⁾,

Se schall sik man spod'n in er warme Kaat.

Ja wul weiht de Nordwind, wul ward dat laat,

Ick mag nich torög in mien stille Kaat.

Drägt öber de Heid mi de möden Fööt –

10

Och, öber de Heiloh ³⁾ kummt nüms mi to mööt ⁴⁾,

Em hebbt se begraben mien eenzig Kind.

Och, lat mi hier sitten in Küll un Wind!

Och, lat mi hier sitten bi Nacht op'n Steen

Mien Huus ist so groot, un ick bin so alleen;

15

Da sit ick, nu rüster ⁵⁾ mit Abendbrod

Un hef doch ken Hunger un hef keen Mood.

Suns hör ick sien Foottritt all öber den Sand,

Nu ligt he un slöpt an de Karkhofswand.

Wer fodert ⁶⁾ dat Swien, un wer drift mi de Koh

20

Nu Abends de lurige Stallung to?

Wer sitt nu bi Fierabendstied mit mi vör Dör

Wer lißt mi ut' Salmbook ⁷⁾ den Segen vör?

Du gnädige Herrgott, erbarm die mien!

Och lat mi doch bald bi em baben sien!

――――――――

1) Die Alte 

2) spät 

3) Heidestrecke 

4) entgegen 

5) bereit halten 

6) füttert 

7) Psalmbuch