Gedichte

1878

______________________________________________________________________________

De Ohle un dat Kind.

_____________________

Se harrn sik so von Harten leef

De Ohle un dat Kind,

Se föhr em jümmer bi de Hand,

De ohle Mann weer blind.

5

Se gung mit em herut int Feld

De blanke Bęk ¹⁾ entlank;

Da seet he ünner gröne Böhm

In Schatten op de Bank.

Denn huck dat lütje bleke Kind,

10

Still bi den ohlen Mann,

Lę ²⁾ an sien Knee den lültjen Kopp

Un seeg em trurig an.

Grotvader, bi den lewen Gott

Da is't wul ok so schön?

15

Da singt de Vageln ok so hell

Un is dat Holt so grön.

Grotvader, wenn de Hadbar treckt ³⁾,

Wo is dien Anna denn?

Un wenn de Kukuk wedder röppt ⁴⁾,

20

Wo is dien Anna denn?

Ik hef wul hört wat Moder sä,

Jüm dachen dat ik sleep:

„Dat weer dat beste vör dat Kind,

Wenn Gott ęr to sik reep ⁵⁾.“

25

Un wenn de lewe Gott mi röppt,

Denn bist du so alleen;

Wenn du dien Anna nich mehr hest,

Wer schall denn vör di sehn?

Denn geist ⁶⁾ du nich in't gröne Holt,

30

Und hörst de Droßel slan.

Grotvader, ik weer nich bedröft ⁷⁾,

Kunst du man mit mi gan.

Wenn di de lewe Gott nu reppt,

Denn hest du nich dien Kind.

35

Wer schall mit di na'n Himmel gan?

Grotvader, du bist blind!

――――――――

1) Bach 

2) legte 

3) der Storch zieht 

4) ruft 

5) rief 

6) gehst 

7) betrübt