Reynke de Vos

Dat erste boek

_________________________________________________________________

Wo Reynke sprickt vnde vorvolget

syne vpghehauene loggen van deme schatte

vnde sprickt, so hir volget.

Dat XXV. capittel.

IK lach vp eyne tyd in der erde

Vnde wachtede, alze de seer begherde,

Wo ik best gheweten konde

2250

Vnde wor dat ik den schat ghevunde,

Dar ik gherne van hadde vornomen.

Do sach ik mynen vader komen

Vth eyner steynrytzen, de was deepe.

Ik lach vorborgen, efte ik slepe;

2255

Nicht en wuste he van my,

Dat ik em was so na by.

He beghunde, syck wyde vmme to seen.

Do he vornam, dat he was alleen,

Vnde alze he sus nemande sach,

2260

Dede he, alze ik yw seggen mach:

He stopte dat hol wedder myt sande

Vnde makede dat ghelyck deme anderen lande.

Dat ik dyt sach, dar wuste he nicht van.

Ok sach ick, er he schede van dan,

2265

Dat he den stert leet ouer gaen,

Dar syne voete hadden ghestaen;

He vorwyldede ok syn vötspor myt deme munde.

Dyt lerede ik dar in der stunde

Van myneme olden valschen vader,

2270

De desse lyste wuste alle gader;

Sus leep he wech na syneme ghewynne.

Ik dachte vast in myneme synne,

Efte dar mochte wesen de schat;

Ik ghynck to werke vnde opende dat ghat

2275

Myt mynen voeten vnde krop dar in.

Dar vant ik groten ghewyn,

Fynes suluers vele vnde rot golt.

Hir en is ok nemant alzo olt,

De des ye so vele to lyke sach.

2280

Do sparde ik wer nacht efte dach,

Ik ghynck slepen vnde dragen

Sunder karen vnde sunder wagen.

My halp myn wyff, vrouwe Ermelyn;

Wy hadden arbeyt vnde pyn,

2285

Eer wy den seer ryken schat

Brochten in eyne ander stat,

Dar he beth lach to vnser laghe.

De wyle was myn vader alle daghe

By den, de den konnynck sus vorreden.

2290

Nu moghe gy horen, wo se deden:

Brun vnde Ysegrym sanden vth to hant

Ere breue in mannich lant

An alle, de soldye wynnen wolden.

Brun de bare scholde se vpholden,

2295

Vnde dat se schere to eme quemen

Vnde ere soldye to voren nemen;

He scholdet ene gheuen myt mylder hant.

Myn vader leep do dorch de lant

Vnde droch erer twyer breue.

2300

Wo luttyk wuste he, dat de deue

Em synen schat hadden ghenomen!

Ja, haddet em ok mogen vromen

Alle de werlt to den stunden,

He en haddes nicht eynen pennynck ghevunden.