Reynke de Vos

Dat erste boek

_________________________________________________________________

Wo Reynke noch sprickt van syneme

vntruwen vader vnde wo de synen ende nam,

dar myt he syne loggen slut.

Dat XXVI. ghesette.

2305

DO myn vader al vmme myt pyne

Twysschen der Elue vnde deme Ryne

Hadde ghelopen dorch de lant,

Dar he mannigen tzoldener vant,

De he wan myt syneme golde,

2310

De Brunen to hulpe komen scholde,

Alze de sommer queme int lant,

Do kerede he wedder, dar he vant

Brunen vnde de ghesellen syn.

He sede en van der groten pyn

2315

Vnde de mannichfoldyghen sorghe,

De he vor de hogen borghe

Int lant van Sassen hadde gheleden,

Dar de yegers na eme reden

Myt eren hunden alle daghe

2320

Vnde so syn lyff hangede in der waghe:

Se hadden eme daen vele to wedderen.

Dyt sprack he vor den veer vorredderen.

He töghede ok de breue van den ghesellen,

De Brunen do seer wol bevellen;

2325

De lesen se alle vyue to samen,

Dar twalff hundert kempen by namen

Van Ysegryms magen al in stunden,

Myt scharpen tannen vnde wyden munden,

Sunder de katers vnde de beren,

2330

De alle in Brunen hulpe weren;

Alle de veelvratzen vnde de dassen,

Beyde van Dorryngen vnde van Sassen,

Desse hadden al myt em ghesworen,

In deme datmen en gheue to voren

2335

Van dreen weken eren tzolt,

So wolden se komen myt ghewolt

To Brunen by deme ersten bode.

Dyt hynderde ik al, des dancke ik gode.

Do dyt alzus al was bestelt,

2340

Ghynck myn vader ouer gynt velt

Vnde wolde ok den schat beschouwen;

Men do ghynck yd to groten ruwen:

Jo meer he sochte, yo myn he vant,

Al syn soekent was men eyn tant,

2345

Syn schat was al wech ghedragen.

Dar dede he, dat ik mach klagen,

Wente he van torne syk suluen hynck.

Alzus bleff na Brunen dynck

By mynen behenden lysten al.

2350

Nu merket hir myn vngheval:

Isegrym vnde Brune, de fraet,

Hebben nu den nauwesten rad

By deme konnynck tor hoghen banck,

Vnde arm man Reynke is sunder danck,

2355

Heft synen egen vader ouergeuen,

Vmme den konnynck to beholden syn leuen.

Wor syn se hir, de dyt doen scholden,

Syk suluen to vorderuen, vmme yw to beholden?»