Reynke de Vos

Dat erste boek

_________________________________________________________________

Wo Reynke orloff nam van syneme

wyue vnde myt deme greuynge to houe ghynck,

vnde wo he vp deme weghe bychtede.

Dat XVI. ghesette.

Reynke sprack: «vrouwe Ermelyn,

Ik bevele yw de kynder myn,

1355

Dat gy der wol war nemen nu.

Bouen alle dynck bevele ik yw

Mynen yungesten sonen Reynardyn;

Em staen syne granken alzo fyn

Vmme syn müleken ouer al,

1360

Ik hope, dat he na my slachten schal.

Hir is Rossel, eyn schone deeff,

Den hebbe ik werlich alzo leeff.

Doet dessen kynderen gud to samen,

Wylle gy mynes wyllen ramen.

1365

Ik dencke des wedder, mach ik entghan.»

Myt sodan worden scheyde he van dan

Vnde leet vrouw Ermelyn blyuen to huß

Myt synen tween sones to Malepertuß.

Vmberaden leet he syn huß alzo,

1370

Des was de vossynne gantz vnvro.

Do se so ghyngen eyne kleyne stunt,

Sprack Reynke: «horet my, om vnde vrunt

Grymbart, alder leueste neue,

Van anxste vnde sorgen ick beue;

1375

Ik vruchte, ik gha nu in den doet,

Vnde myn beruwynge is so groet

Vmme de sunde, de ik hebbe ghedaen.

Dar vmme wyl ik tor bychte ghaen,

Leue om, hir suluest to dy;

1380

Hir en is anders neen pape by.

So wan ik myne sunde hebbe ghebycht,

Myne sake wert des to arger nicht.»

Grymbart sprack: «gy mothen vorlouen,

Dat gy nicht mere wyllen rouen;

1385

Vorrederye vnde alle deffte stellet aff,

Juwe bychte helpet anders nicht eyn kaff.»

«Dat wed ik wol», sprack Reynke do,

«Alzus begynne ik, horet wol to:

Confiteor tibi, pater et mater,

1390

Dat ik den otter vnde deme kater

Vnde mannyghem hebbe mysßghedaen.

Des wyl ik gherne by bote staen.»

De greuynck sprack: «ik vorsta des nicht.

Spreket vp dudesch yuwe rechten bycht,

1395

So mach ik dat recht vorstan.»

Reynke sprack: «ik hebbe myßghedan

Jegen alle deren, de nu leuen,

Vnde bydde gern, se yd my wyllen vorgeuen.

Wente ik den baren, mynen oem,

1400

Ghevangen brachte in den boem,

Dar em al blodich wart syn höuet,

Vnde meer slege krech, wan yennich louet.

Hyntzen leerde ik müse vangen,

Vnde bleff so in deme strycke behangen;

1405

Se slogen en dar myt alleme vlyt.

Dar ouer wart he synes ogen quyt.

Dat was myn schult, wo yd ok sy.

Van rechte klaget de hane ouer my:

Ik hebbe em ghenomen syne kynder.

1410

Weren se groter eft weren se mynder,

Ik makede em der yummer loß;

Van rechte klaget he ouer den voß.»