Reynke de Vos

Dat erste boek

_________________________________________________________________

Wo Brun de bare wedder vmme

quam to houe seer öuel ghehandelt,

klagende ouer Reynken

Dat XI. capittel.

DO de konnynck dat vornam,

880

Dat Brun sus to houe quam:

«Is dyt nicht Brun?» sprack he do,

«Here god gnade, wo kumpt he so?»

Brun vort to deme konnynge sprack:

«Here, ik klage yw dyt vnghemack.

885

Ik byn ghevaren, so gy hir seed,

Wente Reynke my schentlyken vorreeth.»

De konnynck sprack myt snelleme rade:

«Dyt horet my to wreken ane gnade.

Dorste Reynke schenden alsolk eynen heren

890

Alze Brun is, ya, by mynen eren,

Dar to swere ik by myner krone,

Dat Reynken dyt schal werden to lone,

Al dat Brun to rechte begherd.

So mothe ik nummer dragen swerd,

895

Wo ik dyt sus nicht enholde.»

Do gheboet he beyde yunck vnde olde,

De in den rad des konnynges horden,

Syk to bespreken myt korten worden,

Wo men mochte wreken desse ouerdaet.

900

Do droch ouer eyn de sulueste rad,

Eft dyt de konnynck sus hebben wolde,

Datmen anderwerf dagen scholde.

Vnde dat Reynke queme dar

Vnde synes rechtes neme war

905

Van aller tosprake vnde klaghe,

Vnde dat Hyntze desse bodeschop drage

To Reynken, wente he was vrod.

Desse rad duchte deme konnynck gud.