Imperatores Turcici,

seu de eorum vita et rebus gestis

_____________________________________________________________________

BAIASETES II.

TArtarea postquam Mahumetes valle receptus,

Ad veteres, posito corpore, venit avos:

Protinus imperii de fascibus orta fuere,

Inter Sarmaticos proelia multa duces.

Dum Baiasetes, Mahumetis filius alter,

5

Electus pleno militis ore fuit.

Qui patrias subiens animoso pectore curas,

Germani primum contudit arma sui.

Quando, petens Asiam furiata mente minorem,

Zizimus in socias saeviit igne casas.

10

Ista sed optatum finem sortita tyrannis,

Auctoris Stygio mersit in amne caput.

Nam Baiasetes Phryxaeae stagna sororis

Emensus, laceram contigit ultor humum.

Signaque fraternis postquam contraria castris

15

Intulit, effusam castra dedere fugam.

Tum miser abiectis elapsus Zizimus armis,

In Syriam timidus transfuga fecit iter:

Sultanoque novas vires auctore coegit,

In patrios hostis cum remearet agros.

20

Infaustas ubi victus agens in proelia turmas,

Exutus castris rursus ut ante fuit.

Praefectoque Rhodi posthac se tradidit, illinc

Innocuo missus dicitur esse Papae.

Aeterna tandem claudens sua lumina nocte,

25

Obrutus est Graia turpe cadaver humo.

At Baiasetes fratris iam tutus ab astu,

Aspera vicinis intulit arma suis.

Nec dum Sultani veniam concesserat ausis,

Fraternas hostis quod relevasset opes.

30

Quo super accensus facto, terraque marique

Ad Tarsum late continuavit iter.

Nec tamen his quicquam dignum conatibus egit,

Delusos referens in sua regna pedes.

Efficit incautos propriae fiducia dextrae,

35

Innumeros error perdidit iste duces.

Nemo, licet minimum, spernat temerarius hostem,

Qui caput invicta cingere fronde cupit.

Sultanum pacto iunxit sibi foedere, postquam

Haec Baiasetes vulnera passus erat.

40

Exin grassantes fures Albania sensit,

Terraque quam rastris grandibus Hunnus arat.

Vulgus ubi magno belli certamine stratum,

Austriacos pressit, flebile pondus, agros.

Neve parum celebris foret haec victoria, misit

45

Nasorum victor milia multa domum,

Abstulerat caesae quos curva forcipe plebi:

Annibalem referens hac feritate ducem,

Qui fausto pugnam committens omine, quando

Consul apud Cannas fusus uterque fuit,

50

Caesorum digitis auratos exuit orbes,

Palluit urbs magno Tybridis unde metu.

Hoc quoque parva suit sub principe capta Methone,

Quando feris Veneti succubuere Scythis.

Illiusque loci praesul, cervice recisa,

55

Semilacer rapidis est datus esca feris.

At Baiasetes senio iam tardus inerti,

Et sparsus cana per caput omne nive,

Cum posito vellet tantorum fine laborum

Molliter ad placidos consenuisse focos,

60

Ingentes misero nati fecere dolores,

Ausi de patriis arma movere bonis.

Quisquis es elato qui tangis pectore caelum,

Ad cuius nutum subdita turba tremit:

Esse Deum discas, qui iustus criminis ultor,

65

Per natos patrem plectere saepe solet.

Invadens Selimus grandaevum fraude parentem,

Foedera Sarmatico cum duce pactus erat.

Qui cum fraternis committens proelia turmis,

Corripuit turpem corde tremente fugam.

70

Auxilioque pedum vicinis colla catenis

Subducens, Scythicam salvus adivit humum.

Interea patriis frater grassatus in agris,

Subiecit sceptris oppida cuncta suis.

Quin et legatum genitoris iussa ferentem,

75

Noluit illaesa nare redire domum.

Id propter Selimo Scythicas donavit habenas,

Iussit et in fratrem bella movere pater.

Ipseque Demoticum lacrimis digressus obortis,

Ultima prae nimio fata dolore tulit.