De imitatione Christi

Devota exhortatio ad

sacram communionem.

[Liber IV]

____________________________________________________________

QVOD SACRA COMMVNIO

DE FACILI NON EST RELINQVENDA.

VOX DILECTI.

CAPITVLVM  X.

Frequenter recurrendum est ad fontem gratiae, et divinae misericordiae: ad fontem bonitatis et totius puritatis; quatenus a passionibus tuis et vitiis curari valeas: et contra universas temptationes et fallacias diaboli fortior atque vigilantior effici merearis. Inimicus sciens fructum et remedium maximum in sacra communione positum: omni modo et occasione nititur fideles et devotos quantum praevalet retrahere et impedire. Cum enim quidam sacrae communioni se aptare disponunt: peiores satanae immissiones patiuntur. Ipse nequam spiritus, ut in Iob scribitur venit inter filios Dei: ut solita illos nequitia sua perturbet aut timidos nimium reddat et perplexos; quatinus affectum eorum minuat vel fidem impugnando auferat: si forte aut omnino communionem relinquant, aut cum tepore accedant. Sed non est quicquam curandum de versutiis et phantasiis illius quantumlibet turpibus et horridis: sed cuncta phantasmata in caput eius sunt retorquenda. Contemnendus est miser et deridendus; nec propter insultus eius et commotiones quas suscitat: sacra est omittenda communio. Saepe etiam impedit nimia sollicitudo pro devotione habenda: et anxietas quaedam de confessione facienda. Age secundum consilium sapientum, et depone anxietatem et scrupulum; quia gratiam Dei impedit: et devotionem mentis destruit. Propter aliquam parvam turbationem vel gravitatem, sacram ne dimittas communionem; sed vade citius confiteri: et omnes offensiones aliis libenter indulge. Si vero tu aliquem offendisti; veniam humiliter precare: et Deus libenter indulgebit tibi.

Quid prodest diu tardare confessionem; aut sacram differre communionem? Expurga te cumprimis: expue velociter venenum. Festina accipere remedium: et senties melius quam si diu distuleris. Si hodie propter istud dimittis, cras forsitan aliud maius eveniet; et sic diu posses a communione impediri: et magis ineptus fieri. Quanto citius vales a praesenti gravitate et inertia te excutias; quia nihil importat diu anxiari diu cum turbatione transire: et ob cotidiana obstacula se a divinis sequestrare. Immo plurimum nocet diu communionem protelare: nam et gravem torporem consuevit inducere. Pro dolor quidam tepidi et dissoluti moras confitendi libenter accipiunt; et communionem sacram idcirco differri cupiunt: ne ad maiorem sui custodiam se dare teneantur. Heu quam modicam caritatem et debilem devotionem habent: qui sacram communionem tam faciliter postponunt. Quam felix ille et Deo acceptus habetur: qui sic vivit et in tali puritate conscientiam suam custodit; ut etiam omni die communicare paratus et bene affectatus esset: si ei liceret, et sine nota agere posset. Si quis interdum abstinet humilitatis gratia aut legitima impediente causa: laudandus est de reverentia. Si autem torpor obrepserit; se ipsum excitare debet et facere quod in se est: et Dominus aderit desiderio suo pro bona voluntate quam specialiter respicit. Cum vero legitime praepeditus est, habebit semper bonam voluntatem et piam intentionem communicandi: et sic non carebit fructu sacramenti. Potest enim quilibet devotus omni die et omni hora ad spiritualem Christi communionem salubriter et sine prohibitione accedere: et tamen certis diebus et statuto tempore corpus sui Redemptoris cum affectuosa reverentia sacramentaliter debet suscipere; et magis laudem Dei et honorem praetendere, quam suam consolationem quaerere. Nam totiens mystice communicat et invisibiliter reficitur; quotiens incarnationis Christi mysterium passionem que devote recolit: et in amore eius accenditur. Qui aliter se non praeparat, nisi instante festo vel consuetudine compellente: saepius inparatus erit. Beatus qui se Domino in holocaustum offert: quotiens celebrat aut communicat. Non sis in celebrando nimis prolixus aut festinus: sed serva bonum communem modum cum quibus vivis. Non debes aliis generare molestiam et taedium; sed communem servare viam secundum maiorum institutionem: et potius aliorum servire utilitati quam propriae devotioni vel affectui.