De imitatione Christi

Liber internae

consolationis.

[Liber III]

____________________________________________________________

DE DIE AETERNITATIS

ET HVIVS VITAE ANGVSTIIS.

CAPITVLVM  XLVIII.

O supernae civitatis mansio beatissima. O dies aeternitatis clarissima; quam nox non obscurat: sed summa veritas semper irradiat; dies semper laeta semper secura: et numquam statum mutans in contraria. O utinam dies illa illuxisset: et cuncta haec temporalia finem accepissent. Lucet quidem sanctis perpetua claritate splendida: sed non nisi alonge et per speculum peregrinantibus in terra. Norunt caeli cives quam gaudiosa sit illa: gemunt exules filii Evae quod amara et taediosa sit ista. Dies huius temporis parvi et mali; pleni doloribus et angustiis: ubi homo multis peccatis inquinatur, multis passionibus irretitur multis timoribus stringitur, multis curis distenditur: multis curiositatibus distrahitur, multis vanitatibus implicatur; multis erroribus circumfunditur, multis laboribus atteritur temptationibus gravatur: deliciis enervatur, egestate cruciatur. O quando finis horum malorum; quando liberabor a misera servitute vitiorum? Quando memorabor Domine tui solius; quando ad plenum laetabor in te? Quando ero sine omni impedimento, in vera libertate sine omni gravamine mentis et corporis? Quando erit pax solida pax imperturbabilis et secura; pax intus et foris, pax ex omni parte firma? Iesu bone quando stabo ad videndum te, quando contemplabor gloriam regni tui; quando eris mihi omnia in omnibus? O quando ero te cum in regno tuo; quod praeparasti dilectis tuis ab aeterno? Relictus sum pauper et exul in terra hostili: ubi bella cotidiana, et infortunia maxima. Consolare exilium meum; mitiga dolorem meum: quia ad te suspirat omne desiderium meum. Nam onus mihi totum est: quidquid hic mundus offert ad solacium. Desidero te intime frui: sed nequeo apprehendere. Opto inhaerere caelestibus: sed deprimunt res temporales et immortificatae passiones. Mente omnibus rebus superesse volo: carne autem invite subesse cogor. Sic ego homo infelix me cum pugno; et factus sum mihimet ipsi gravis: dum spiritus sursum et caro quaerit esse deorsum. O quid intus patior dum mente caelestia tracto: et mox carnalium turba occurrit oranti. Deus meus ne elongeris a me: neque declines in ira a servo tuo. Fulgura coruscationem tuam et dissipa eas: emitte sagittas tuas et conturbentur omnes phantasiae inimici. Recollige sensus meos ad te: fac me oblivisci omnium mundanorum: da cito abicere et contemnere phantasmata vitiorum. Succurre mihi aeterna veritas: ut nulla me moveat vanitas; adveni caelestis suavitas: et fugiat a facie tua omnis impuritas. Ignosce quoque mihi et misericorditer indulge: quotiens praeter te aliud in oratione revolvo. Confiteor etenim vere: quia valde distracte me habere consuevi. Nam ibi multotiens non sum, ubi corporaliter sto aut sedeo; sed ibi magis sum: quo cogitationibus feror. Ibi sum ubi cogitatio mea est: ibi est frequenter cogitatio mea, ubi est quod amo. Hoc mihi cito occurrit: quod naturaliter delectat aut ex usu placet. Vnde tu veritas aperte dixisti. Vbi enim est thesaurus tuus: ibi est et cor tuum. Si caelum diligo: libenter de caelestibus penso. Si mundum amo; mundi felicitatibus congaudeo: et de adversitatibus eius tristor. Si carnem diligo: quae carnis sunt saepe imaginor. Si spiritum amo: de spiritualibus cogitare delector. Quaecumque enim diligo; de his libenter loquor et audio: atque talium imagines me cum ad domum reporto. Sed beatus ille homo, qui propter te Domine omnibus creaturis licentiam abeundi tribuit; qui naturae vim facit: et concupiscentias carnis fervore spiritus crucifigit; ut serenata conscientia puram tibi orationem offerat: dignus que sit angelicis interesse choris, omnibus terrenis foris et intus exclusis.