De imitatione Christi

Admonitiones ad

spiritualem vitam utiles.

[Liber I]

____________________________________________________________

DE AMORE

SOLITVDINIS ET SILENTII.

CAPITVLVM  XX.

Quaere aptum tempus vacandi tibi: et de beneficiis Dei frequenter cogita. Relinque curiosa; tales perlege materias: quae compunctionem magis praestant: quam occupationem. Si te subtraxeris a superfluis locutionibus, et otiosis circuitionibus, nec non a novitatibus et rumoribus audiendis: invenies tempus sufficiens et aptum pro bonis meditationibus insistendis. Maximi sanctorum humana consortia ubi poterant vitabant: et Deo in secreto servire eligebant. Dixit quidam. Quotiens inter homines fui: minor homo redii. Hoc saepius experimur: quando diu confabulamur. Facilius est omnino tacere: quam verbo non excedere. Facilius est domi latere: quam foris se posse sufficienter custodire. Qui igitur intendit ad interiora et spiritualia pervenire: oportet eum cum Iesu a turba declinare. Nemo secure apparet: nisi qui libenter latet. Nemo secure loquitur: nisi qui libenter tacet. Nemo secure praeest: nisi qui libenter subest. Nemo secure praecipit: nisi qui bene oboedire didicit. Nemo secure gaudet: nisi bonae conscientiae in se testimonium habeat. Semper tamen sanctorum securitas plena timoris Dei extitit; nec eo minus solliciti et humiles in se fuerunt: quia magnis virtutibus et gratia emicuerunt. Pravorum autem securitas ex superbia et praesumptione oritur: et in fine in deceptionem sui ipsius vertitur. Numquam promittas tibi securitatem in hac vita: quamvis bonus videaris coenobita, aut devotus eremita. Saepe meliores in aestimatione hominum: gravius periclitati sunt propter suam nimiam confidentiam. Vnde multis utilius est, ut non penitus temptationibus careant, sed saepius impugnentur; ne nimium securi sint, ne forte in superbiam eleventur: ne etiam ad exteriores consolationes licentius declinent. O qui numquam transitoriam laetitiam quaereret; qui numquam cum mundo se occuparet: quam bonam conscientiam servaret. O qui omnem vanam sollicitudinem amputaret, et dumtaxat salutaria ac divina cogitaret, et totam spem suam in Deo constitueret: quam magnam pacem et quietem possideret. Nemo dignus est caelesti consolatione: nisi diligenter se exercuerit in sancta compunctione. Si vis cordetenus compungi; intra cubile tuum et exclude tumultus mundi: sicut scriptum est. In cubilibus vestris compungimini. In cella invenies: quod deforis saepius amittes. Cella continuata dulcescit: et male custodita taedium generat. Si in principio conversionis tuae bene eam incolueris et custodieris: erit tibi postea dilecta amica et gratissimum solacium. In silentio et quiete proficit anima devota et discit abscondita scripturarum: ibi invenit fluenta lacrimarum, quibus singulis noctibus se lavet et mundet; ut conditori suo tanto familiarior fiat: quanto longius ab omni saeculari tumultu degit. Qui ergo se abstrahit a notis et amicis: approximabit illi Deus cum angelis sanctis. Melius est latere, et sui curam agere: quam se neglecto signa facere. Laudabile est homini religioso, raro foras ire, fugere videri: nolle etiam homines videre. Quid vis videre; quod non licet habere? Transit mundus et concupiscentia eius. Trahunt desideria sensualitatis ad spatiandum; sed cum hora transierit quid nisi gravitatem conscientiae et cordis dispersionem reportas? Laetus exitus tristem saepe reditum parit: et laeta vigilia serotina triste mane facit. Sic omne carnale gaudium blande intrat: sed in fine mordet et perimit. Quid potes alibi videre, quod hic non vides? Ecce caelum et terra et omnia elementa: nam ex istis omnia sunt facta. Quid potes alicubi videre; quod diu potest sub sole permanere? Credis te forsitan satiari: sed non poteris pertingere. Si cuncta videres praesentia; quid esset nisi visio vana? Leva oculos tuos ad Deum in excelsis: et ora pro peccatis tuis et neglegentiis. Dimitte vana vanis: tu autem intende illis quae tibi praecepit Deus. Claude super te ostium tuum: et voca ad te Iesum dilectum tuum. Mane cum eo in cella: quia non invenies alibi tantam pacem. Si non exisses nec quicquam de rumoribus audisses: melius in bona pace permansisses. Ex quo nova delectat aliquando audire: oportet te exinde turbationem cordis tolerare.