Tractatus de immortalitate animae

Dedicatio

____________________________________________________________

Petrus Pomponatius Mantuanus

Magnifico Patricio Veneto

Compatri Carissimo S. P. D.

Sperabam ego, Contarene Magnifice, futurum, ut per has aestivas studiorum nostratium ferias liceret mihi Venetias invisere ibique tot magnos ac veteres amicos et patronos meos illustrissimos longo post tempore salutare et coram venerari. Teque imprimis, cui ipse, quam debeo, memoriam et observantiam assidue praesto. Verum spes mea fefellit me plurimum. Nam dum ferme itineri praepararem, incidi repente in gravem et periculosum morbum, qui me multum ac diu vexavit. Interim, toto illo valetudinis nostrae tempore, ventitabant ad me cottidie officii causa, ut assolet fieri, complusculi auditores et familiares mei, docti sane et perhumani viri. Qui mihi molestiam illam multis modis lenire conabantur. Interdum etiam variis ac diversis quaestionibus languentem excitabant. Demum, nescio, quo fato, illata est disputatio de immortalitate animae. Super qua re coactu omnium, qui aderant, multum ac copiosum sermonem habui; quem postea diligentius repetitum et ordinatum emittere placuit tibique nominatim dicare, ut, quoniam locorum intervallo distracti prohibemur veras audire et reddere voces, certe scriptorum meorum, qualiacumque sint, vinculo astringeremur et, quo solo datur modo, Tecum fabularer. Tu pro Tua benignitate munusculum nostrum hilari fronte excipies, sit licet tanto viro, quantus es Tu, minime consentaneum. Vale!

Calendis Octobris MDXVI