Vita S. Elisabeth

Liber V

________________________________________________________________

CAPUT IV

Quid ibidem circa ossa, sancta

Elizabeth Deo locuta fuerit

COLLOCATIS itaque ibi reliquiis, ad aspectum venerabilis viduae derelicta, reserata sunt scrinia, et ossa revelata. Quid tunc doloris et amoris in corde ejus fuerit, solus scire poterit is qui novit corda omnium filiorum hominum. Ego puto, quod renovatus est dolor; commota sunt viscera; contremuerunt ossa, cum dilecti quondam corporis compages dissolutas, ossaque dissipata cerneret et dispacta. Tantoque absorpta moerore, memor Dei, resumpto spiritu, dixit:

Gratias tibi ago Domine, quod ancillae tuae, ingens, quod habui desiderium, in aspectu ossium dilecti mei, adimplere; et afflictam et desolatam animam meam dignatus es misericorditer consolari. Ipsum tibi a semetipso, et a me in subsidium Terrae tuae Sanctae oblatum non invideo; licet eum dilexerim ex corde. Tu scis Deus, quod ejus desiderabilem praesentiam, mihi gratissimam, omnibus hujus mundi deliciis et gaudiis anteferrem; si ipsum mihi tua benignitas concessisset. Optaremque omni tempore vitae meae in egestate et mendicitate vivere, dummodo ejus frui contubernio de tuo beneplacito licuisset. Nunc vero ipsum, et me tuae voluntatis dispositioni committo. Nec enim, etiamsi possem, eum ad vitam revocare minimo mei capitis capillo, praeter tuum beneplacitum, vellem.

His dictis, repressisque lachrymarum fluminibus conticuit. Egressaque Ecclesiam in quodam pratello consedit; petivitque ad se ingredi Nobiles de Thuringia peregrinos, qui reliquias Principis adduxerant, pretiosas cordi suo, et desiderabiles super aurum. Quibus ingressis, regalis illa foemina reverenter et humiliter assurrexit, serenaque facie excipiens eos, et assidere sibi faciens locuta est eis benigne; injurias inter caetera, et molestias quas pertulerat, enarrando.