Carmen miserabile super destructione

regni Hungariae per Tartaros

Capitulum XXXVI

___________________________________________________________________________

Quomodo presentis

carminis auctor ad manus

Tartarorum devenit.

Et cum ad me rumores huiusmodi pervenirent, ditioni cuiusdam Hungari facti, ut dixi, operibus Tartari me submisi, qui in suum servum admittere pro magna gratia me est dignatus. Et cum per aliquot dies cum ipso permansissem, mortem semper pre corde preque oculis habebam. Conspexi inter hec Comanos infinitos et Tartaros cum spoliis, curribus oneratis, pecoribus, iumentis et aliis utensilibus undique revertentes. Et cum inquirerem, quid hoc esset, responsum est, quod ipsi una nocte dimissas omnes et singulas villas circumdantes inebriaverunt gladios in sanguine occisorum, ita quod in omnibus illis villis paucissimi evaserunt, qui in silvis et cavernis se abscondere potuerunt, ita quod remansit provincia totaliter desolata. Verumtamen nec fruges nec stramina nec domos aliquas combusserunt, sed in preservationem vite omnia hec induxerunt. Pro eo conieci firmiter ipsos velle in illis partibus hiemare vel familias suas dimittere, ut in hieme pro equis domos et victualia invenirent. Quodtotum postmodum didici esse verum. Nam populos vivere ad tempus dimiserant ad cautelam, ut in unum segetes congregarent et vindemiarent vineas, sed nolebant, quod illi consumerent congregata.