|
|
Quomodo Tartari habita
victoria spolia diviserunt, et quomodo
invento regis sigillo ficticias
litteras scripserunt.
Habita de tanto exercitu victoria et triumpho, captaque depredatione huiusmodi cum tumultu, et vestimentis mixtis sanguine, equis, auro et argento, effusa rubigine rubricatis, tamquam congeriebus lapidum et acervis frugum insimul adunatis ad divisionem et ad partitionem eorum: herus cum elegantioribus de Tartaris, ex partitione huiusmodi subsecuta reperto sigillo regis penes cancellarium, cuius caput a corpore diro mucrone demerant, iam confisi de terra et timentes, ne populi, profligatione regis audita, manus per fugam effugerent eorundem, diligenter advertite astutiam, quam fecerunt. Primo totam Hungariam ultra Danubium diviserunt et assignaverunt unicuique de maioribus Tartarorum regibus, qui adhuc Hungariam non intraverant, partem suam, significando eis rumores, et quod festinarent, quia iam eis obstaculum nullum erat. Et fecerunt scribi per quosdam clericos Hungaros, quos adhuc ad vitam servaverant, maioribus omnibus et popularibus per totam Hungariam existentibus sub nomine regis multifaria ficticia litterarum sub hac forma: Canum feritatem et rabiem non timeatis nec vestris de domibus vos movere audeatis. Licet enim propter quandam improvisionem tum castra, tum tentoria reliquerimus, paulatim tamen, Deo nobis propicio, eadem recuperare intendimus, contra illos prelium virtuosum instaurantes. Unde tantum orationi vacetis, ut misericors Deus adversariorum nostrorum capita a nobis permittat malleari. He fuerunt littere per quosdam Hungaros, qui iam eis adheserant, destinate, qui me ac totam Hungariam destruxerunt. Nam tantam illarum certitudini litterarum fidem dedimus, quod, licet omni die contrarium cerneretur, tamen, quia in terra illico guerrarum turbatio supervenit, ob hoc ad sciendum rumores nuncios mittere nullatenus poteramus contrariumque credere nequibamus. Et sic Hungaria occupata viam non potuit habere fugiendi. Sed quia processum regis dimisimus indiscussum, revertamur ad progressum suum vel, quod verius est, ad egressum.
|