Carmen miserabile super destructione

regni Hungariae per Tartaros

Capitulum IX

___________________________________________________________________________

Responsio ad secundam

odii causam.

Si rex, mortuo genitore, suscipiens gubernacula regni sui quosdam de maioribus fecit questionibus subici et tormentis, sane mentis non debet aliquis admirari. Nam iidem inter ipsum regem et patrem suum sepius seditionem et scandalum procuraverunt, ita quod hinc inde sepius militia congregata dimicare ad invicem voluerunt, nisi per tenentes medium inter eos essent pacis federa reformata. Cum et ipse rex ad patris curiam accedebat, iidem in nullo sibi penitus deferebant, immo dehonestare ipsum verbis et factis, in quantum poterant, nitebantur; quod celari non potest. Et contra vitam patris et filiorum nequiter conspiraverant, ut, debitam sine conditione cuiuslibet obtinere. Et cum concepta nequirent effectui mancipare, aliud nequius cogitarunt. Duci Austrie litteras cum certis pactis et conditionibus destinando, domino Frederico Romanorum imperatori coronam regni et Hungariam dare promittebant. Sed nuncius in via captus regi fuit cum litteris presentatus. Unde conservando ipsos ad vitam misericordia, que superexaltat iudicium, usus est contra eos. Si vero statuit, quod terra malis hominibus purgaretur, quam iniquitatem continet hoc statutum? Si sedes baronum cremari fecerit, que iniquitas fuit ista? Numquid debent domini subditis esse pares? Igitur non erant iusti Hungari in hac parte.