Avianus novus

Liber II

____________________________________________________________

Fabula XVI

[De rustico et alite]

Avianus XXI

Phoebe pater, praesto precibus dictantis adesto,

versibus adspira dulce canendo lyra.

progeniem sulcis conmisit parva volucris,

cum stabat flavo culmine messis agro.

5

rusticus exivit, segetem flavescere vidit,

vult, ut falce metat pauperiesque vetat.

dum secum fatur, segetem truncare minatur,

expavefacta minis est avis ipsa nimis.

audit et est tristis volucris rumoribus istis

10

et timuit natis more parentis avis.

tecta petit villae, qua mansit rusticus ille,

dum de prole timet, quod parat ipse videt.

hic quia pauper erat, vicinos forte petebat,

plebis ut est vitium, plebs negat auxilium.

15

laeta redivit avis facti praenuntia natis,

provida verba iacit, pignora stare facit:

«qui poscunt vires alienas conputo viles,

haec quia deficiunt, pluribus officiunt.»

rusticus ut cernit, quod eum vicinia spernit,

20

mente satis sobria falce metit propria.

ales ut audivit, quod messem falce recidit,

hos, quos ipsa fovet, linquere rura monet.

subditus est poenis, cui spes est ex alienis,

de se si speret, plurima lucra feret.