R u o d l i e b
F r a g m e n t u m   X V I I

__________________________________

f.32r

Apportans patera nunc ipsamet optima vina,
Auratis vasis dulcorem sepe medonis,
Stans de virginibus rogitabat compatrioti(s,)
Cuius sint fame, formose sint an honeste.

5

Subridens ille: «scio quod minime rogitas me.
Nil minus intromisi me, quam tale notare,
Quid facerent domine; morem talem sino scurr(e.)
Sicubi pretereo, dominas ubi stare videbo,
Illis inclino, quo meus est ire vel ibo.

10

Quid respondere Ruotlieb nunc vis, hera, per m(e?»)
Dixit: «dic illi nunc de me corde fideli
Tantundem liebes, veniat quantum modo loub(es,)
Et volucrum vvunna quot sint, tot dic sibi m(inna,)
Graminis et florum quantum sit, dic et honor(um.»)

15

Qui dubitans minime huic illam nubere p(rompte,)
Dum se dimitti petit, ut mutus subito fit,
Et veluti stupidus loquitur vix, ut gemeb(undus:)
«Qualiter acciderit mihi, quam male, quam vici(ose,)
Me pudet id fari; peius non contigit ulli.

20

Nam sigillata misit tibi xenia parva.»
Pixiden e caliga trahit, in qua sunt ea dona.
Quam dum suscepit, ab eo properando recedit
Adque fenestellam stans solvit pixiden (illam,)
In qua subtilem dum cernebat fore pann(um)

25

Sigillis cum bis binis suimet digitalis
Tam bene munitum, quid sit, mirans ea m(ultum,)
Sigillis fractis panni nodisque solutis,
Dum tam preclarum convinctum viderat ostr(um,)
Id pandens cydarim reperit ve ligam(ina crurum,)

30

Que cecidere sibi, dum clericus iungitur i(lli.)
Hec cum vidisset, ubi perderet et memi(nisset,)

f.32v

(Mox tremit) et pallet per tatum corpus et alget.
(Non modo pl)us dubitat, quin is sit, qui simulabat
(Insanum, stult)um, nimis insipienter agentem.

35

(Tunc sibi: «Castam) me plebes omnes habuere!»
(Statim vis an)imi cepit firmata reverti.
(Ad missum re)meat, si sciret eumque requirit,
(Munera quid fu)erint, que sic signata fuerunt,
(Num presens fuerit,) in pixide cum posuisset.

40

(Iurat novisse) per eum, quem nil latet, haut se
(Munera, quicquid) sit, mirans cur id rogitarit,
(Id sigillatum quia) sit, quod erat sibi missum.
(Tunc ait illa: «t)uo dic contribuli vel amico:
(Usquam si nullus) vir plus foret, is nisi solus,

45

(Ille vel in dotem) mihi mundum si daret omnem,
(Nubere nolo sibi,) dic tu veraciter illi.»
(Missus ait domine,) qui factus tristis ab hac re:
(«Miror, cur in e)am deveni suspicionem;
(Si vis, mox gran)dem videor tibi solvere fraudem.»

50

(Ast ea: «Desin)e nunc» ait «absque vale modo vade!»

(Nuntius absced)it ad Ruodlieb reproperatque.
(Ut primum vid)it, subridens dixit ad illum:
(«Quod bene sis pot)us, scio, tractatus saturatus;
(Qualiter accept)a sint demandamina, narra!

55

(- Nam bene suscepta,) non hesito, sunt mea dona. -»
(Sic dicens gaudet,) sese quatiendo cachinnat.
(Isque minatur e)i, quod amicum perderet ipsi,
(Amplius in ludum n)ec se faceret sibi missum.
(Risum mox fini)t Ruodlieb, sibi serio dixit:

60

(«Dic mihi nunc, si v)is, ea dixisset quid herilis
(Tunc, sibi quand)o meum magnum narraris amorem.»

f.33r

«Quod demandasti, sibi cum plenissime dixi,
Omnino siluit, mihi prandia summa paravit,
Apportans vinum satis et super atque medonem.

65

Respondere tibi quid vellet cumque rogavi,
Dixit: 'dic illi de me de corde fideli
Tantundem liebes, quantum veniat modo loubes,
Et volucrum vvunna quot sunt, sibi dic, mea minna,
Graminis et florum quantum sit, dic et honorum.'

70

Quando licentia quo detur mihi vel rogitavi,
Obmutui subito vel ei, quid sit mihi, dico,
Oblitum simulans, tua non sibi dona dedisse.
Que dum suscepit, de me iubilando recessit.
Post modicum rediit nimis indignanter et inquit:

75

«Dic mihi, si nosti, quid sint, que dona tulisti!»
Iuravi per eum, qui cuncta scit, omnipotentem,
Numquam vidisse, penitus quid sint ea scire;
Nam sigillatum patuit mihi scire negatum.
Tunc ait illa: «tuo dic contribuli vel amico,

80

Usquam si nullus vir plus foret, is nisi solus,
Ille vel in dotem mihi mundum si daret omnem,
Nubere nolo sibi, dic tu veraciter illi.»
«Nunc opus est aliam, reor ut, mihi poscere sponsam,
Que non furtive quem suescat amare super me.»

85

Sed Ruodlieb mater, quodcumque potest, operatur
In Christi miseros, viduas, orbos, peregrinos.
Inde merebatur, quod Ruodlieb valde beatur.
Namque revelat ei, velit hunc quam glorificare.
In somnis geminos vice quadam viderat apros,

90

Hos grandisque suum comitatur dente minacum
Turba, velut bellum cum Ruodlieb inire minantum.
Ille sed utrique caput apro diripit ense,
Quodque suum fuerat ferientum, strage cadebat.

Post mater tiliam latam videt et nimis altam,

95

In cuius summo residere cacumine fulchro

f.33v

Ruodlieb cernebat, circa quem plurima stabat
In ramis turba, veluti bellare parata.
Post modicum nivea venit speciosa columba
Rostro gemmatam preciosam fertque coronam,

100

Inponens capiti Ruodlieb mox assidet illi
Savia figendo, recipit que non renuendo.
In visu mater hec cernens premeditatur,
Quid queat hoc omne, quod vidit, significare.
Et quamvis sciret, quod honorem pretitularet,

105

Inde superbior haut ea fit, sed humillima mansit,
Nil sibi, sed domini dans gratuite pietati,
Quicquid tantorum Ruodlieb concedat honorum.
Post triduum narrat, deus illi queque revelat,
De suibus, capita quibus abscidit truculenta,

110

Et de strage suum geminos apros comitantum,
Qualiter in tilie summo videt hunc residere
In ramisque suos sub se vidisset alumnos,
Quodque columba sibi ferat advolitando coronam
In manibusque sedens sibi dulcia savia prebens.

115

«Hec dum cernebam, subito mox evigilabam
Atque pigebat me nimium sic evigilasse,
Id vigilare scio quia signat me morituram
Esse, prius rerum veniat quam finis earum.
Nate, recordare, quam sepe sua bonitate

120

Te deus adiuvit et ab ipsa morte redemit,
Et quod in exilio multum tibi subveniendo
Sospes vel locuples patriam dat quod repetebas.
Nunc scio, maiores nacturus eris quod honores,
Et timeo valde; dominum sic retribuisse

125

Nobis ambobus, umquam siquid faceremus,
Quod placuisset ei, caveas quod dicere, fili!
Nam quid possemus, qui nil, nisi quod dat, habemus?
Seu bene seu male contingat tibi, da sibi grates!»