De viris illustribus

De grammaticis et rhetoribus

Grammatici

________________________________________________________________

Q. Remmius Palaemon

XXIII [1] Q. Remmius Palaemon Vicetinus mulieris uerna primo, ut ferunt, textrinum, deinde erilem filium dum comitatur in scholam litteras didicit. [2] Postea manumissus docuit Romae ac principem locum inter grammaticos tenuit, quanquam infamis omnibus uitiis palamque et Tiberio et mox Claudio praedicantibus nemini minus institutionem puerorum uel iuuenum conmittendam. [3] Sed capiebat homines cum memoria rerum tum facilitate sermonis; nec non etiam poemata faciebat ex tempore; scripsit uero uariis nec uulgaribus metris. [4] Arrogantia fuit tanta ut M. Varronem porcum appellaret, secum et natas et morituras litteras iactaret, nomen suum in Bucolicis non temere positum, sed praesagante Vergilio fore quandoque omnium poetarum ac poematum Palaemonem iudicem. Gloriabatur etiam latrones quondam sibi propter nominis celebritatem parsisse. [5] Luxuriae ita indulsit ut saepius in die lauaret nec sufficeret sumptibus, quanquam ex schola quadringena annua caperet ac non multo minus ex re familiari, cuius diligentissimus erat cum et officinas promercalium uestium exerceret et agros adeo coleret ut uitem manu eius institutam satis constet CCCLX uuas edidisse. Sed maxime flagrabat libidinibus in mulieres usque ad infamiam oris. [6] Dicto quoque non infaceto notatum ferunt cuiusdam, qui cum in turba osculum sibi ingerentem quanquam refugiens deuitare non posset: «Vis tu,» inquit, «magister, quotiens festinantem aliquem uides abligurire?»