Carmina

Carmen LXVIIIa

[ad Allium.]

_________________________________________________________

metrum: distichon dactylicum

Epistulae initio

Quod mihi fortuna casuque oppressus acerbo

conscriptum hoc lacrimis mittis epistolium,

naufragum ut eiectum spumantibus aequoris undis

sublevem et a mortis limine restituam,

5

quem neque sancta Venus molli requiescere somno

desertum in lecto caelibe perpetitur,

nec veterum dulci scriptorum carmine Musae

oblectant, cum mens anxia pervigilat,

id gratumst mihi, me quoniam tibi dicis amicum

10

muneraque et Musarum hinc petis et Veneris.

sed tibi ne mea sint ignota incommoda, mi Alli,

neu me odisse putes hospitis officium,

accipe, quis merser fortunae fluctibus ipse,

ne amplius a misero dona beata petas.

15

tempore quo primum vestis mihi tradita purast,

iocundum cum aetas florida ver ageret,

multa satis lusi; non est dea nescia nostri,

quae dulcem curis miscet amaritiem:

sed totum hoc studium luctu fraterna mihi mors

20

abstulit. o misero frater adempte mihi,

tu mea tu moriens fregisti commoda, frater,

tecum una tota est nostra sepulta domus,

omnia tecum una perierunt gaudia nostra,

quae tuus in vita dulcis alebat amor.

25

cuius ego interitu tota de mente fugavi

haec studia atque omnes delicias animi.

quare, quod scribis Veronae turpe Catullo

esse, quod hic quisquis de meliore nota

frigida deserto tepefactet membra cubili,

30

id, mi Alli, non est turpe, magis miserumst.

ignosces igitur si, quae mihi luctus ademit,

haec tibi non tribuo munera, cum nequeo.

nam, quod scriptorum non magnast copia apud me,

hoc fit, quod Romae vivimus: illa domus,

35

illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas;

huc una ex multis capsula me sequitur.

quod cum ita sit, nolim statuas nos mente maligna

id facere aut animo non satis ingenuo,

quod tibi non utriusque petenti copia postast:

40

ultro ego deferrem, copia si qua foret.