|
Πολυκάστη
221
Eustathius in Hom. (π 117-20) p. 1796. 38
Τηλεμάχωι δ᾽ ἄρ᾽ ἔτικτεν ἐύζωνος Πολυκάστη
Νέστορος ὁπλοτάτη κούρη Νηληϊάδαο
Περσέπολιν μιχθεῖσα διὰ χρυσῆν Ἀφροδίτην
Εὔμολπος, Ἱπποθόων
227
Herodianus, π. μον. λέξ. 10 (II. 915. 22 Lentz)
Εὔμολπος Δόλιχός τε καὶ Ἱπποθόων μεγάθυμος
Κῆρυξ
228
Schol. A Hom. Ξ 119 (II.38. 28 Dindorf)
ἰδὼν δ᾽ ἱππηλάτα Κῆρυξ,
Κλεόδαιος
231
Schol. Apollon. Rhod. Α 824 (p. 71. 6 Wendel)
θεσσάμενος γενεὴν Κλεοδαίου κυδαλίμοιο
Οἱ Δωριεῖς
233
Etymol. gen. s.v. τριχάϊκες
πάντες δὲ τριχάϊκες καλέονται
οὕνεκα τρισσὴν γαῖαν ἑκὰς πάτρης ἐδάσαντο.
Οἱ Λέλεγες
234
Strabo VII. 7. 2. p. 322
ἤτοι γὰρ Λοκρὸς Λελέγων ἡγήσατο λαῶν,
τοὺς ῥά ποτε Κρονίδης Ζεὺς ἄφθιτα μήδεα εἰδὼς
λεκτοὺς ἐκ γαίης ΛΑΟΥΣ πόρε Δευκαλίωνι·
Ἰλεὺς Λοκρῶν βασιλεύς
235
Etym. gen. et Gud. (apud Reitzenstein, Gesch. der griech. Etymologica 161. 4), Etym. magn. s.v. Ἰλεύς
Ἰλέα, τόν ῥ᾽ ἐφίλησεν ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων·
καί οἱ τοῦτ᾽ ὀνόμην᾽ ὄνομ᾽ ἔμμεναι, οὕνεκα νύμφην
εὑρόμενος ἵλεων μίχθη ἐρατῆι φιλότητι
ἤματι τῶι, ὅτε τεῖχος ἐυδμήτοιο πόληος
ὑψηλὸν ποίησε Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων.
Θόας
236
Choeroboscus in Theodos. I. 123. 22 Hilgard
ἣ δὲ Θόαν τέκεν υἱόν
Ὁ οἶνος
239
Athenaeus X. 32. p. 428C
οἷα Διώνυσος δῶκ᾽ ἀνδράσι χάρμα καὶ ἄχθος.
ὅστις ἄδην πίνηι, οἶνος δέ οἱ ἔπλετο μάργος,
σὺν δὲ πόδας χεῖράς τε δέει γλῶσσάν τε νόον τε
δεσμοῖς ἀφράστοισι, φιλεῖ δέ ἑ μαλθακὸς ὕπνος
Δωδώνη
240
Schol. Soph. Trach. 1167 (p. 344 Papageorgios) «Σελλῶν»
ἔστι τις Ἑλλοπίη πολυλήϊος ἠδ᾽ εὐλείμων
ἀφνειὴ μήλοισι καὶ εἰλιπόδεσσι βόεσσιν·
ἐν δ᾽ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες πολυβοῦται
πολλοὶ ἀπειρέσιοι φῦλα θνητῶν ἀνθρώπων·
ἔνθα δὲ Δωδώνη τις ἐπ᾽ ἐσχατιῆι πεπόλισται·
τὴν δὲ Ζεὺς ἐφίλησε καὶ ὃν χρηστήριον εἶναι
τίμιον ἀνθρώποις <
> ναῖον δ᾽ ἐν πυθμένι φηγοῦ·
ἔνθεν ἐπιχθόνιοι μαντήϊα πάντα φέρονται.
ὃς δὴ κεῖθι μολὼν θεὸν ἄμβροτον ἐξερεείνηι
δῶρα φέρων <τ᾽> ἔλθηισι σὺν οἰωνοῖς ἀγαθοῖσιν
242
Comm. in Antimachum Coloph. p. 83 Wyss (Pap. Mediol. 17 col. II 26 sqq., ed. Vogliano)
ἐ[ν δ᾽] ἄρα κούραις δέξατο
243
Pap. Oxy. 2505, ed. Lobel
]ַ[
]ολεησι[
]πַωρθιַ[
τηλ]ύγετος με(ַ) ַ[
]εην ὤπυιε θε[
ἣ δέ οἱ ἐν ]μεγάροις θεοεί[κελα γείνατο τέκνα
245
Apollonius Dyscolus, De pronominibus I. 82. 21 Schneider
ἳν δ᾽ αὐτῶι θανάτου ταμίης
Αἱ Νύμφαι
304
Plutarchus, De defectu oraculorum 11, p. 415 (III. 71-72 Paton-Pohlenz)
ἐννέα τοι ζώει γενεὰς λακέρυζα κορώνη
ἀνδρῶν ἡβώντων· ἔλαφος δέ τε τετρακόρωνος·
τρεῖς δ᾽ ἐλάφους ὁ κόραξ γηράσκεται· αὐτὰρ ὁ φοῖνιξ
ἐννέα τοὺς κόρακας· δέκα δ᾽ ἡμεῖς τοὺς φοίνικας
νύμφαι ἐυπλόκαμοι, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο.
Λίνος
305
Schol. T Hom. Σ 570 (VI. 279. 16 Maass), <λίνον>
Οὐρανίη δ᾽ ἄρ᾽ ἔτικτε Λίνον πολυήρατον υἱόν·
ὃν δή, ὅσοι βροτοί εἰσιν ἀοιδοὶ καὶ κιθαρισταί,
πάντες μὲν θρηνεῦσιν ἐν εἰλαπίναις τε χοροῖς τε,
ἀρχόμενοι δὲ Λίνον καὶ λήγοντες καλέουσιν
Τὸ ὄφεως δῆγμα
307
Schol. Hom. δ 231 (I. 196. 3 Dindorf)
εἰ μὴ Ἀπόλλων Φοῖβος ὑπὲκ θανάτοιο σαώσαι
ἢ αὐτὸς Παιήων, ὃς ἁπάντων φάρμακα οἶδεν
Ζεύς
308
Clemens, Protr. 7. 73. 3 (I. 55. 25 Stählin)
αὐτὸς γὰρ πάντων βασιλεὺς καὶ κοίρανός ἐστιν
ἀθανάτων τέ οἱ οὔ τις ἐρήρισται κράτος ἄλλος
Αἱ Μοῦσαι
310
Clemens, Strom. I. 6. 36 (II. 24. 2 Stählin-Früchtel)
Μουσάων, αἵ τ᾽ ἄνδρα πολυφραδέοντα τιθεῖσι
θέσπιον αὐδήεντα
|