Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

73.

Ἀφροδίτη καὶ Δούλη.

(B. 10.)

Αἰσχρᾶς τις ἤρα καὶ κακοῤῥύπτου δούλης

ἰδίας ἑαυτοῦ, καὶ παρεῖχεν αἰτούσηι

ἅπανθ᾿ ἑτοίμως. ἡ δὲ χρυσίου πλήρης,

σύρουσα λεπτὴν πορφύραν ἐπὶ κνήμας,

πάσηι μάχην συνῆπτεν οἰκοδεσποίνηι·

τὴν δ᾿ Ἀφροδίτην, ὥσπερ αἰτίην τούτων,

λύχνοις ἐτίμα καὶ καθ᾿ ἡμέραν πᾶσαν

ἔθυεν, ηὔχεθ᾿, ἱκέτευεν, ἠρώτα·

ἕως πότ᾿ αὐτῶν ἡ θεὸς καθευδόντων

ἦλθεν καθ᾿ ὕπνους, καὶ φανεῖσα τῆι δούληι

«μή μοι χάριν σχῆις ὡς καλήν σε ποιούσηι·

τούτωι χολοῦμαι» φησὶν, «ὧι καλὴ φαίνηι.»

Ἅπας ὁ τοῖς αἰσχροῖσιν ὡς καλοῖς χαίρων

θεοβλαβής τίς ἐστι καὶ φρένας πηρός.