Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

54.

Ἀνὴρ καὶ Μοιχός.

(B. 116.)

Νυκτὸς μεσούσης ἦιδε παῖς τις εὐφώνως·

γυνὴ δ᾿ ἀκούει τοῦδε, κἀξαναστᾶσα

θυρίδων προκύπτει, καὶ βλέπουσα τὸν παῖδα

λαμπρᾶς σελήνης ἐν φάει καλὸν λίην,

τὸν ἄνρ᾿ ἑαυτῆς καταλιποῦσα κοιμᾶσθαι,

κάτω μελάθρων ἦλθε, καὶ θύρης ἔξω

ἐλθοῦσ᾿ ἐποίει τὴν προθυμίην πλήρη.

ἁνὴρ δὲ ταύτης ἐξανίστατ᾿ ἐξαίφνης,

ζητῶν ὅποὐστί, κοὐκ ἰδὼν δόμων εἴσω

ἀμηχανῶν τε καὐτὸς ἦλθεν εἰς οἶμον·

καὶ γῆι συνεύνωι φησί· «μηδὲν ἐκπλήσσου,

τὸν παῖδα δ᾿ ἡμῶν πεῖσον εἰς δόμους εὕδειν.»

ὃν καὶ λαβὼν παρῆγεν. εἶτα κἀκεῖνος,

ἄμφω θελόντων δρᾶν τι, χἥδ᾿ ἐραιθύμει.

Τουτὶ μὲν οὕτως· ἔμφασις δὲ τοῦ μύθου,

κακόν ἐστι χαίρειν, ὅταν ἔχηι τις ἐκτῖσαι.