Libellus alter de consecratione

ecclesiae Sancti Dionysii

____________________________________________________________

I.

Divinorum humanorumque disparitatem unius et singularis summaeque rationis vis admirabilis contemperando coaequat: et quae originis inferioritate et naturae contrarietate invicem repugnare videntur, ipsa sola unius superioris moderatae armoniae convenientia grata concopulat. Cujus profecto summae et aeternae rationis participatione qui gloriosi effici innituntur, crebro in solio mentis argutae quasi pro tribunali residentes, de concertatione continua similium et dissimilium, et contrariorum inventioni et judicio insistunt; in aeternae sapientiae rationis fonte, charitate ministrante, unde bello intestino et seditioni interiori obsistant, salubriter exhauriunt, spiritualia corporalibus, aeterna deficientibus praeponentes. Corporeae sensualitatis exteriorum sensuum molestias et gravissimas angarias postponunt: ab earum oppressione seipsos sublevantes, solidissimam mentis aciem in spem aeternae infigentes remunerationis, aeternitati tantum studiose obsequuntur. Carnalia desideria in admirationem et spectaculum aliorum obliviscuntur; summa1 rationis hoc modo, et aeternae beatitudims consortio, promittente unigenito Dei filio: In patientia possidebitis animas vestras {Luc. XXI, 19}, se gloriosae conscien-[214]tiae merito uniri gratulantur. Quod tamen conditionis primae corruptione depressa et graviter sauciata humanitas, praesentia potius amplectens quam futura expectans, nullo modo sustineret, si non etiam rationis et intelligentiae humanae rationabilis summae et divinae caritatis copiosa administratio hoc ipsum effectui mancipare misericorditer suppeditaret. Unde legitur: Misericordia ejus super omnia opera ejus {Psalm. CXLIV, 9}. Ex quo quidem cum aliis audacter et veraciter profitemur, quod quanto sola misericordia salvos nos facit per lavacrum regenerationis et renovationis Spiritus sancti, tanto nos gratissimo purificatae mentis holocausto pro toto velle et posse justitiam nostram, quantumcumque et ipse dederit, supplici ei devotione offerre elaboremus: ut ipse qui potest ut Deus, qui debet ut creator, si non resistimus, disparitatem istam periculosam in nobis parificet, contrarietatis intestinae inimicitias, quas in amicitiae ejus amissione prima praevaricatione incurrimus, ea ineffabili caritate qua divinitatem suam captivatae humanitati nostrae ineffabiliter et inseparabiliter univit, dissolvat, sopita carnalitatis gravissima molestia, tumultuque vitiorum sedato, pacato habitaculo interiora repugnantia pacificet; ut mente et corpore expediti, gratam ei offerentes servitutem, beneficiorum etiam immensorum ejus circa nos et nobilem cui nos praeferri sustinuit ecclesiam replicare et praedicare valeamus largitatem. Ne, si muti in laudem ejus extiterimus, beneficiorum ejus ob hoc defectum incurramus, et vocem illam terribiliter audiamus: Non est inventus gui rediret et darel gloriam Deo {Luc. XVII, 18}. [215]

Justificati igitur ex fide, pace nostra interiori, secundum Apostolum, pacem apud Deum habentes; unum et inter multos singulare divinae largitatis beneficium, more eorum qui ad gratificandum impertita dona donatoribus suis ultro referunt, in medium proferentes, gloriosam et dignam sanctae hujus ecclesiae consecrationem, pretiosissimorum nostrorum dominorum et apostolorum Dionysii, Rustici et Eleutherii, et aliorum sanctorum quorum prompto innitimur patrocinio, sacratissimam translationem ad successorum notitiam stylo assignare elaboravimus; qua de causa, quo ordine, quam solemniter, quibus etiam personis idipsum actum sit reponentes, ut et divinae propitiationi pro tanto munere condignas pro posse nostro gratiarum actiones referamus, et sanctorum protectorum nostrorum, tam pro impensa tanti operis cura quam pro tantae solemnitatis adnotatione, opportunam apud Deum obtineamus intercessionem.