|
|
Capitulum I
Initium vitae venerandi viri Willibaldi.
S. Willibaldus
(Pontificale Gundekarianum, saec. XI)
Primum igitur venerabilem summique Dei sacerdotis atque pontificis primordium viteque illius venerandi viri Willibaldi sublimitatem, qui sollerter sub sacre legis moderamine alma priorum exempla sanctorum militando, serviendo, mente et moribus sectando inherebat: huius itaque vitae exordium et inante iuventutis medietatem ast illius usque ad senectutem processum et actenus usque decrepitatis etatem intimando, gracilem opusculi huius coniecturam glomerando ordire decrevero ordinandoque texere.
Cum ille primum in prochemio suae infantiae conabulis amabilis atque dilectabilis blandisque nutrientium adolationibus presertimque parentum circa illum magna devotionis affectu diurnaque sollicitudinis providentia curam gerentium confotus atque enutritus ad triennium usque pervenit, transactis itaque tunc tribus annorum curriculis, cumque parvus ille seu dilicatus fragili evo infantiali sexui tenera corporis adhuc gerebat artus, subito evenit, ut illum triennium grave corporis opprimebat egritudo, tantaque arreptus est corporis molestia, ut exigua membrorum stringebantur conpagia, et vix in eo permanens flatus vicinum minabat vitae exitum. Cumque istud cernebant pater et mater, editum suum egrotantem iamque usque pene seminecem, timidi et extasi novaque mentis mestitia valde retenti, angere ceperunt, quod sobolem suum sibi genitum recente lue lassatum sitialeque discrimine ex inproviso morte inretitum fore viderunt, et illum, quem prius de primordialis infantiae cunabulis ablactatum atque confotum usque ad triennium nutriebant illisque superstitem et heredem habere optabant, iam quasi exanimem seu extinctum glebaque coopertum dolere timebant. Sed omnipotens Deus, mundi fabricator, caeli terreque limator, servum suum infantem et adhuc inolevitum exilisque membrorum conpagibus tenerum hominibusque incertum illum de corporis ergastulo adhuc edocere nolebat, sed ut multis postea per orbem sua norma neophitis patula panderet vitae premia. Sed ad pristina nunc redeamus iterum prefati viri infantia. Cumque parentes eius magna mentis excessu suspensi et de incerta filii sui evasione ambiguos, summentes filium suum, obtulerunt illum coram illam dominicam sanctamque crucem Salvatoris. Qui, sicut mos est Saxanice gentis, quod in nonnullis nobilium bonorumque hominum predibus non aecclesia, sed sancte crucis signum Deo dicatum cum magno honore almum in alto erectum ad commoda diurni orationis sedulitate habere solent. Illic ponentes illum coram eruce, dominum Deum, omnium plasmatorem, illis consulare sospemque suum servare natum suis virtutibus obnixe flagitabant. Sicque intentissimis illorum precibus se vicem reddere spopondebant Domino, ut, si pristina illius infanti restituta foret sanitas, extimplo illum sub sacre ordinis primordio tonsuram accipere, sub cenobialis vitae disciplina, sub divine legis moderamine militando Christi famulatu subiecisse illum promiserunt. Statimque postquam illi vota voverunt, verba consummaverunt filiumque suum caeleste commendaverunt Rege militare, confestim gratas postea Domino petitionum consequebantur effectum, pristinaque puero postea restituta est sanitas.
|