Μῦθοι Αἰσώπειοι

___________________________________________________

210.

Κορυδαλλὸς καὶ Γεωργός.

(F. 379. C. 421. B. 88.)

Κορυδαλὸς ἦν τις ἐν χλόηι νεοσσεύων,

ὁ τῶι χαραδριῶι πρὸς τὸν ὄρθρον ἀντάιδων,

ὃς παῖδας εἶχε ληίου κόμηι θρέψας

λοφῶντας ἤδη καὶ πτεροῖσιν ἀκμαίους.

ὁ δὲ τῆς ἀρούρης δεσπότης ἐποπτεύων,

ὡς ξηρὸν εἶδε τὸ θέρος, εἶπε· «νῦν ὥρη

παντας λαβεῖν μοι τοὺς φίλους, ἵν᾿ ἀμήσω.»

καί τις κορηδαλοῦ τῶν λοφηφόρων παίδων

ἤκουσεν αὐτοῦ τῶι τε πατρὶ μηνύει,

σκοπεῖν κελεύσων ποῦ σφέας μεταστήσει.

ὁ δ᾿ εἶπεν· «οὔπω καιρός ἐστι νῦν φεύγειν·

ὃς γὰρ φίλοις πέποιθεν οὐκ ἄγαν σπεύδει.»

ὡς δ᾿ αὖθις ἐλθὼν ἡλίου δ᾿ ὑπ᾿ ἀκτίνων

ἤδη ῥέοντα τὸν στάχυν θεωρήσας,

μισθὸν δὲ πᾶσι δραγματηφόροις δώσειν

εἶπεν, κορυδαλὸς παισὶ νηπίοις οὕτως·

«νῦν ἔστιν ὥρη, παῖδες, ἀλλαχοῦ φεύγειν,

ὅτ᾿ αὐτὸς αὑτῶι κοὐ φίλοισι πιστεύει.»

Ὁ μῦθος διδάσκει ἡμᾶς ἐμιμελεῖσθαι τῶν οἰκείων, ὅση δύναμις, καὶ μὴ καταφρονεῖν, θαῤῥοῦντας ταῖς τῶν φίλων συνδρομαῖς.