| |
|
- ἐ π ι σ τ ο λ ὴ
π ρ ὸ ς μ η τ έ ρ α
- _______________________________
- . . .
πε]ρὶ αὐτῶν
[ταραχὴν με]γίστην
[παρασκευάσ]αι· αἱ μὲν
[γὰρ φαντασίαι] τῶν ἀπόν-
[των χωρὶς ὄψ]εως ἐπι-
[βάλλουσι φόβον] τὸν μέ-
[γιστον, εἰ δὲ συ]μπαρέ-
]σονται, οὐδ' ἐλάχισ]τον.
[ἂν δὲ τὴν φύσιν] διαθε-
[ωρῆις αὐτῶν, ἄν]τικρύς
εἰσι τοιαῦται, καὶ μὴ
παρόντων, οἷαι καὶ πα-
ρόντων ἁπταὶ γὰρ οὐ-
κ οὖσαι, διανοηταὶ δέ,
τὴν αὐτήν, ὅσον ἐφ' ἑαυ-
τα[ῖ]ς, ἔχουσι δύναμιν
πρὸς τοὺς παρόντας
τῆι ὅτε καὶ παρόντων
ἐκείνων ὑφειστήκε-
σαν. πρὸς οὖν ταῦτα,
ὦ μῆτερ, [θάρρει· οὐδὲν]
γὰρ ἐπι[δηλοῖ σοι τὰ] φά-
ζματα ἡμ[ῶν κακόν·] τί-
θει δ' αὖ τ[οὐναντίον] κα-
θ' ἡμέρα[ν χρήσιμ]όν τι
ἡμᾶς π[ροσκ]τωμέ-
νους εἰς [τὸ μακρ]οτέ-
ρω τῆς ε[ὐδαιμ]ονίας
προβαί[νειν. οὐ] γὰρ μει-
κρὰ οὐδέ[ν τ' ἰσχ]ύοντα
περιγείνεται ἡ[μ]ε[ῖ]ν
τάδ' οἷα τὴν διάθεσιν
ἡμῶν ἰσόθεον ποιεῖ
καὶ οὐδὲ διὰ τὴν θνη-
τότητα τῆς ἀφθάρτου
καὶ μακαρίας φύσεως
λειπομένους ἡμᾶς
δείκνυσιν. ὅτε μὲν
γὰρ ζῶμεν, ὁμοίως
τοῖς θεοῖς χαίρομεν
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ἀντιποι]ήσ[ων] τὴν ἴση[ν ἂν]
κ]ἀντιλάβηται τῆς
ἐλαττώσεως· ἂν μὴ
αἰσθάνηται δέ, πῶς
ἐλαττοῦται; μετὰ
δὴ τοιούτων ἡμᾶς ἀ-
γαθῶν προσδόκα, μῆ-
τερ, χαίροντας αἰεὶ καὶ
ἔπαιρε σεαυτὴν ἐφ' οἷς
πράττομεν. τῶν
μέ[ν]τοι χορηγιῶν
φείδου, πρὸς Διός,
ὧν συνεχῶς ἡμεῖν
ἀποστέλλεις. οὐ
γὰρ σοί τι βούλομαι
λείπειν, ἵν' ἐμοὶ περιτ-
τεύηι, λείπειν δ' ἐ-
μοὶ μᾶλλον, ἵνα μὴ
σοί. καίτοι ἀφθ[ό]-
νως κἀμοῦ διάγ[ον-]
τος ἐν πᾶσιν διὰ [τὸ τοὺς]
φίλους καὶ τὸ συνεχῶ[ς]
τὸν πατέρα ἡμεῖν πέμ-
πειν ἀργύριον, προσφά-
τως δὲ δὴ καὶ διὰ τοῦ Κλέ-
ωνος τὰς ἐννέα μνᾶς
ἀπεσταλκότος· οὐκοῦν
ἑκάτερον ὑμῶν ἰδίαι δεῖ
βαρεῖσθαι δι' ἡμᾶς, συν-
χρῆσθαι δὲ τῶι ἑτέρωι τ[ὸ]ν [ἕτερον
. . . . .
____________
Arrighetti 65, Do LXIII - LXIV William.
Textus: Epikur. Briefe, Sprüche, Werkfragmente
ed. Hans-Wolfgang Krautz, Stuttgart 1980
|
|