Vir nemoris

Liber II

___________________________________________________

seu furtim indigenis curas lenire uicissim,

spemque alere inuento et famam componere uotis,

et spectare auide Tyrrhenum saepius aequor.

Vere nouo hic uitam terimus, fastigia passim

[7]

165

lustrantes. Escam indigenae fontesque salubres

praebent saxa, caua et tutos sub rupe recessus.

Iamque dies aderat qui primum mensibus annum

conficit exactis (aeterno flebilis aeuo!)

cum rapido adgressi ciues inimica tumultu

170

castra sacris Patriae dum parent legibus acti

hostibus huc illuc et circum milite saepti

paene Nouum exanimi cumularunt aggere Pontem,

qua Patriae excidium signant monumenta cruoris..

Hinc ego, cui Lemurum manes et spectra per umbram

175

plurima turbarant somnos, ut prima refulsit

lux sparsumque caput monstrant albumine montes

arcesso comites simul et conscendimus altum

cliui apicem, tristi qui plurimus imminet amni

quaque datur propius fatalem cernere pontem.

[119 ^r]

180

«En locus, en comites...» Sed uox in faucibus haesit

singultim siccis et maesta silentia praestant.

Haec tandem nisu promo: «Tua murmura, flumen,

infandum memori renouant in corde dolorem.

Tempus enim memini, quo ciuica corpora uoluens

185

exuuiasque uirum, suffusa cruore, repressit

unda pedem refluens uastumque reclusit hiatum

gurgite spumanti panditque cadauera caelo,

semianimesque artus (nimium miserabile uisu!)

armaque fusa uadis et adhuc reuomentia tabum

190

uulnera.» At inde fluens ingenti murmure Pontem

terque quaterque Nouum uelut indignata recussit.

Hinc quini tremuere arcus et fulcra labarunt

funditus et fremitum ripae gemitumque dedere.

«Heu! Tua nunc stygius uada complet et occupat horror

[8]

195

migrantesque undis frutices de margine utroque

――――――

118^v, 173 del. T² V // 119^r, 181 silenzia err. V // 195 nigrantes err. V.