Epistolae

Epistola I (1146-47)

____________________________________________________________

Hildegardis

ad Bernardum abbatem Clarevallensem.

O venerabilis pater B<ernarde>, qui mirabiliter in magnis honoribus virtutis Dei valde metuendus es illicite stultitie huius mundi, vexillo sancte crucis cum excelso studio in ardenti amore Filii Dei capiens homines ad bella pugnanda in christiana militia contra paganorum sevitiam, rogo te per Deum vivum, ut audias me interrogantem te.

Pater, ego sum valde sollicita de hac visione, que apparuit mihi in spiritu mysterii, quam numquam vidi cum exterioribus oculis carnis. Ego, misera et plus quam misera in nomine femineo, ab infantia mea vidi magna mirabilia, que lingua mea non potest proferre, nisi quod me docuit Spiritus Dei, ut credam.

Certissime et mitissime pater, responde mihi in tua bonitate, indigne famule tue, que numquam vixi ab infantia mea unam horam secura, et de tua pietate et sapientia scrutare in anima tua secundum quod doctus fueris in Spiritu Sancto, et adhibe consolationem ancille tue de tuo corde.

Scio enim in textu interiorem intelligentiam expositionis Psalterii et Evangelii et aliorum voluminum, que monstrantur mihi de hac visione, que tangit pectus meum et animam sicut flamma comburens, docens me hec profunda expositionis. Sed tamen non docet me litteras in Teutonica lingua, quas nescio sed tantum scio in simplicitate legere, non in abscisione textus. Et de hoc responde mihi, quid tibi inde videatur, quia homo sum indocta de ulla magistratione cum exteriori materia, sed intus in anima mea sum docta. Unde loquor quasi dubitando.

Sed audiens de tua sapientia et de tua pietate consolabor quia non ausa sum ulli homini hec dicere pro eo quia multa schismata sunt in hominibus, sicut audio dicere homines, nisi cuidam monacho, quem scrutata sum in conversatione probatioris vite. Et illi monstravi omnia secreta mea, et consolatus est me certe, quod hec magna et timenda sint.

Volo, pater, propter amorem Dei, ut me consoleris, et certa ero. Ego te vidi supra duos annos in hac visione sicut hominem aspicere in solem et non timere, sed valde audacem. Et ploravi, quod ego tam valde erubesco et tam inaudax sum. Bone pater et mitissime, posita sum in animam tuam, ut mihi reveles per hunc sermonem, si velis ut hec dicam palam, aut habeam silentium, quia magnos labores habeo in hac visione, quatenus dicam quod vidi et audivi. Et interdum de hac visione prosternor in magnis infirmitatibus in lectum, quia taceo, ita ut non possim me erigere.

Ergo plango cum merore coram te, quod ego sum mobilis cum motu in torculari arbore in natura mea, orta de radice surgente in Adam de suggestione diaboli, unde ipse erat exsul in peregrinum mundum. Nunc autem surgens curro ad te. Ego dico tibi: Tu non es mobilis, sed semper erigens arborem, et victor es in anima tua, non tantum te ipsum solum sed etiam erigens mundum in salvationem. Tu etiam aquila es aspiciens in solem.

Oro te per serenitatem Patris, et per eius Verbum admirabile, et per suavem humorem compunctionis, Spiritum veritatis, et per sanctum sonitum, per quem sonat omnis creatura, et per ipsum Verbum, de quo ortus est mundus, et per altitudinem Patris, qui in suavi viriditate misit Verbum in Virginis uterum, unde suxit carnem sicut circumedificatur mel favo. Et ipse sonitus, vis Patris, cadat in cor tuum et erigat animum tuum, ut non torpeas otiose in verbis istius hominis, dum omnia requiras a Deo, vel homine, vel secreto ipso, dum transeas per foramen anime tue, ut hec omnia cognoscas in Deo.

Vale, vale in anima tua, et esto robustus in certamine in Deo. Amen.